Wszedłem z Wilkiem do kwatery. Jak na siedzibę asasynów, była bardzo bogata. Oddalił się, wtedy ja spisałem parę listów, i dałem je posłańcom. Udałem się po schodach na górę, tam, gdzie miałem miec swój pokój. Kiedy otworzyłem drzwi, byłem w niebie: naprzeci drzwi, parę metrów od nich stał balkon, z rzeźbioną poręczą, na szerokośc ściany. Wszędzie wisiały tkaniny, i stały dzbany. Wszedłem, zdjąłem ciuchy, i udałem się do kąpieli. Gdy wyszedłem, spotkała mnie miła niespodzianka: brązowowłosa dziewczyna, leżąca na moim łóżku, w fioletowym, lekkim, przewiewnym i lekko prześmitującym stroju. To była moja Natalia. Kiedy się obok niej położyłem, powiedziała do mnie:
-Wiedziałam, że Cię znajdę
Spędziliśmy razem dośc miły wieczór. Nastał ranek, a ja udąłem się na dół, by zobaczyc, czy ktoś przybył...

Kiedy skończyłem szkolic asasynów, poszedłem do mojego pokoju, do biurka z mapą Konstantynopola. Przyszedł także mój wuj i Natalia.
-Więc, co zamierzasz zrobic?-spytał mnie mój wuj
-Moi informatorzy twierdzą, że wyznawcy, wraz ze swym przywódcą, Salimusem, bytują w tych ruinach. Tu, tu i tu są kolumnady, z tej strony, zawalona, starożytna brama, zatem mogą uciec trzema stronami. Na górze ustawimy asasynów, którzy będą wybijali uciekających. Ja, Ziron, grupka moich asasynów, i połowa Templariuszy wejdziemy do środka. Reszta Templariuszy, ukryje się po trzech stronach, od kolumnad. Wyznawcy nie uciekną, i bez problemów zabijemy Salimusa. Pytania?
-A co ja mam robic?-spytała Natalia
-I ja?-zapytał wuj
-Wy zostaniecie tutaj.
-Chłopcze, może i jestem już starszy, lecz nadal umiem zabic!
-A ja może jestem kobietą, ale także Asasynem. Czuję potrzebę pomocy-uśmiechnęła się do mnie. Ja odpowiedziałem tym samym, i zacząłem mówic:
-Zatem zaatakujecie razem ze mną w środek. Operację "Śmierc Sfory" uważam za otwartą! Jutro o 20:00, wyznawcy zginą!-powiedziałem, wbijając moje krótkie ostrze w mapę, w miejscu ruin.

Przybyłem do mojej komnaty. Zamknąłem wrota, zaryglowałem je. Zdjąłem moje opancerzenie i szatę. Rozpiąłem włosy, które upięte były w kuca. Usiadłem przy moim biurku i patrzyłem na list. Po głębszym amyśle, szybko przełamałem pieczęc i otworzyłem kopertę. Treśc mówiła:

Anno Domini 1330

Drogi Mentore.

Dziś, będziemy świętowac zwycięstwo. Zginął Giovanni de Malras. Teraz mamy prostą drogę do Argoniego. Podobno przyjechał z bachorem, lecz nie widzę póki co potrzeby zabijania go. Nie powinien nam w przyszłości bruździc.

                                                                                       Lojalny Mrokrew, Brat "Modliszka"

Siedziałem, i czytałem, nie mogąc tego wszystkiego ogarnąc...

Bramę otworzył Ci młody Asasyn, mający na sobie różne części skórzanego uzbrojenia.
-O, Asasyn. Po stroju, wniskuję, że nie stąd. Kim jesteś, i po co przybyłeś?-zapytał, zapraszając gestem do środka

-Bractwo jak bractwo, ale każde państwo ma inny strój, A Mistrza Aragorna chwilowo nie ma. Może wejdziesz i zaczekasz-asasyn znów zaprosił Cię do środka

Wszedłeś, a brama powoli się za Tobą zamknęła. Asasyn przeszedł z Tobą przed dziedziniec. Na początku, zapytał:
-Kim tak właściwie jesteś? Sądząc po tym, co powiedziałeś, gdy stwierdziłem, iż Aragorn jest naszym Mistrzem, nie jesteś jego przyjacielem. Zatem, kim?-powiedział, kładąc dłoń na swoim mieczu u pasa.

-Szczerze? Jakiś miesiąc. Mistrz Aragorn znalazł mnie, kiedy strażnicy się nade mną znęcali. Gdyby nie on, leżałbym na dnie cieśniny. Mam nadzieję, że niedługo przybędzie...
Wtedy, wrota się otworzyły, a zza nich wyszedł Asasyn, w skórzanej rękawicy, zarękawiu, napierśniku i naramienniku. Przy pasie miecz, na którym wyryte były różne symbole. Oprócz tego noże i krótkie ostrze. To był Aragorn. Nie zmienił się nic: te same rysy, tak samo długie, wystające z kaptura czarne włosy, ta sama bródka i wąsiki wokół ust, oraz te same, zielone jak szmaragd oczy.
-Dobra, niech nikt mnie dziś nie nęka-powiedział, zdejmując kaptur z głowy