Wielka, w kolorze bieli i piasku, podparta od dołu kolumnami. Wpięte są w nią chorągwie Templariuszy.

Nawet nie patrzyłem na piękno kwatery. Szedłem tylko za templariuszem.
-Prowadzisz mnie do Mistrza czy kogoś kto wami zarządza?- spytałem.

Człowiek odwrócił się, i powiedział do Cebie:
-To Pan musi nami władac, Panie-skończył, i skłonił się

-Wybacz, ale Ziemia Święta jak i również inni Mistrzowie potrzebują mnie. Do licha czy nikt nie potrafi sobie poradzić beze mnie?- powiedział zdenerwowany.

-Panie, "Smok" znacznie zmniejszył nasze wpływy w tym mieście. Nie mamy wielu ludzi, ani dobrego przywódcy. Słyszeliśmy o Tobie, i chcemy, byś nas kierował

-Niby dlaczego ja? Człowiek, który dopuścił do śmierci byłego Wielkiego Mistrza i dał uciec zabójcy? Templariusz, który zakłada tymczasowy sojusz z asasynami? Wojownik, który w Akce nie dał rady? Co o mnie dobrego więc słyszeliście? I co z Ziemią Świętą, ktoś musi się nią zająć pod moją nieobecność- powiedziałem cicho wzdychając. Zbyt dużo zmartwień i nerwów.

-Panie, swoje wycierpiałeś, lecz także swoje naprawiłeś. Chcemy Ciebie, ponieważ masz doświadczenie

-Dobrze. Wyślijcie list do Akki, do cyrulika będą wiedzieć, którego. W liście przekażcie iż zostaję na jakiś czas tutaj, a on ma tam tylko utrzymywać bezpieczeństwo. A teraz powiedz mi jaka jest nasza sytuacja, jakich sojuszników, kto może nam pomóc oraz ilu mam żołnierzy- powiedziałem. Dla dobra Zakonu. Oby.

-Tak, Panie-człowiek odszedł. Zastanawiałeś się, co dalej...

Nie odpowiedział na żadne z pytań, a było ich wiele. Ruszyłem pytając się każdego napotkanego gdzie jest biuro Mistrza i jakiś doradca czy ktokolwiek mogący pomóc.

Spotkałeś tutejszego Templariusza imieniem Ahim, który zaczął mówic:
-Cóż, nasze siły tutaj są...ograniczone. Nie ma nikogo, kto mógłby nam pomóc

-Dobrze. Teraz powiedz mi co muszę zrobić, aby uciąć wpływy łuskowatego oraz gdzie mogę odpocząć, a potem poślij do karczmy po kobietę imieniem Gimel i przyprowadź ją do mnie wspominając iż wzywa ją Ziron- powiedziałem. Będzie dużo roboty.

-Cóż..."Smok" dostaje broń od pewnego szlachcica, który transportuje ją aż z Chin. Jego bankierzy z Japonii przewożą mu karawany pieniędzy, złota i kosztowności. To jest zadanie pewnego medyka, zwanego...-
-Jaszczurem-dokończyłeś
-Znasz wroga, dobrze. Oprócz tego ma on poparcie sekty zwanej Wyznawcami Romulusa. Wyglądają jak wielkie wilki stojące na dwóch łapach, jeśli wierzyc ludowi. Jeśli wierzyc faktom, są to ludzie ubrani w wilcze skóry. Zniszczenie tych wpływów, oraz stworzenie naszej własnej armii, powinno załatwic sprawę. A Twoja kobieta, cóż...już po nią posłałem
Wtedy, Gimel wbiegła głównym wejściem. Ścisnęła Cię mocno pod żebrami, mówiąc:
-Już mnie nie opuszczaj

-Znowu? Dobrze, dobrze. Tylko chwilowo jestem Wielkim Mistrzem władający Ziemią Świętą i Cesarstwem Bizantyjskim. Do tego muszę skrócić wpływy łuskowatego. Przynajmniej będzie tu bezpieczna. A teraz puść mnie, bo połamiesz mi żebra, a strażnicy pomyślą, że ich przywódca to mięczak- powiedziałem z uśmiechem.

Na odchodne, Gimel szepnęła Ci do ucha:
-Dziś wieczorem
I odeszła, ponętnym krokiem. Podszeł do Ciebie Ahim, i spytał:
-Więc, co najpierw, Mistrzu?

-Najpierw trzeba zając się wyznawcami albo przekonać ich do nas. Oprócz tego tak samo innych sojuszników. Powiedz mi gdzie są kryjówki włochatych, gdzie może być medyk, gdzie bazę mają Japończycy oraz czy łuskowaty ma jakiś jeszcze sojuszników?- spytałem.

-Japończycy nie ryzykują swoim życiem, przyjeżdżają w razie jakiejś kampanii "Smoka". Medyk ciągle jest incognito, ale wyznawcy...znajdą się w antycznej dzielnicy miasta. To wszyscy sojusznicy "Smoka". Coś jeszcze?

-Jeśli nie zamierzasz mi wskazać dzielnicy antycznej, a potem towarzyszyć to wszystko. Trochę mnie tu nie było, ale miło znowu wrócić do swoich- powiedziałem oczekując reakcji Ahima.

-Wielce dziękuję za twe słowa-powiedział Ahim, kłaniając się nisko. Zatem, jaki jest nasz pierwszy ruch?

Postanowiłem pójśc do Zirona, aby omówic nasz następny ruch. Podszedłem do bramy, uderzyłem w nią z całej siły, i krzyknąłem:
-Ziron, otwórz bramę. Musimy obmówic nasze posunięcie. Otwórz, albo wejdę górą!

Poszedłem w kierunku zbiegowiska przy bramie. Wypytałem co i jak. Wydałem odpowiedni rozkaz i po chwili otworzono bramę. Wyszedłem Aragornowi na spotkanie
-Witaj. Głodnyś, albo spragniony? Tak czy siak lepiej nie mówmy przy innych templariuszach. Nie dlatego, że im nie ufam, ale dlatego, że łuskowaty jest wszędzie.-

-Dobrze. Pomówmy o kolejnych etapach na ulicach. Znam dystrykt, w którym wpływy "Smoka" są ukrócone. Chodźmy!-powiedziałem, i wyszedłęm przez bramę. Ziron wyszedł za mną.

(Dalej na ulicach)

Przeszedłem przez bramę po czym ruszyłem do... no właśnie samemu nie wiedziałem gdzie. Po prostu szedłem mając nadzieje natknąć się na kogoś kto wskaże mu pokój.

Ahim zaprowadził Cię do wielkiej sali, z wielkim łożem i ogromnym balkonem. Po tym wszystkim, odszedł, a ty mogłeś wreszcie odpocząć...

Zdjąłem zbroję sprawdzając gdzie zardzewiała. Następnie odłożyłem ją i wyszedłem na balkon rozglądając się po okolicy. Może coś ciekawego wpadnie mi w oko, a jak nie to położę się spać.

Patrząc przez balkon, zauważyłeś piękno tego miasta. Jego bogactwo, ale i wewnętrzny czar Cię urzekły. Z daleka ujrzałeś człowieka w białej szacie przemykającego po dachach. Wiedziałeś, że to Aragorn. Oprócz tego, nic nie zauważyłeś...

A więc położyłem się na łożu. Jeśli nie uda mi się zasnąć to planem awaryjnym było czekać na Gimel. Zaś jutro wielkie zmiany, pokrzyżowanie planów Smoka i ciągłe narażanie życia.

Wtedy, zza zasłony wyszła półnaga Gimel. Kiedy na nią popatrzyłeś, zrzuciła resztę ciuchów...

-Witaj piękna- powiedziałem z uśmiechem dokładnie ją oglądając. Trzeba będzie usunąć tą zasłonę. Zawsze może się tam skryć zabójca.

Podeszła do Ciebie, położyła się na Tobie, i zaczęliście się całowac. Nadszedł świt....

Rozejrzałem się wokół. Spodziewałem się tego iż Gimel śpi, więc moim zamiarem było ubrać się i wymsknąć z pokoju.

Kiedy się ubrałeś, usłyszałeś z dołu krzyki, i skrzypnięcie otwieranych wrót. Kto to mógł byc...

Pierwsze co przyszło mi do głowy to Smok. Ale kto wie. Wziąłem miecz i szybko poszedłem na dziedziniec w celu zbadania sytuacji.

Na dziedzińcu zobaczyłeś spotą grupę Asasynów i uzbrojonych ludzi z pieczęciami Templariuszy na pancerzach. Wszyscy naraz mówili...

-Cisza!- krzyknąłem zdenerwowany. O co mogło chodzić.
-Co się tu dzieje? Wytłumaczy mi ktoś?-

Z tłumu wyszedł Aragorn mówiąc z uśmiechem:
-Virtu

-Czego? Znaczy się, co? Z samego rana? Smok nie może zaczekać?- spytałem. Co Aragorn tutaj robił.

-Pamiętasz, jak wczoraj Ci mówiłem, o zbieraniu armii?
Ziron przytaknął, na znak, że pamięta. Podniosłem ręce do góry, i powiedziałem, patrząc na ludzi:
-Oto nasza armia
Wtedy wszyscy naraz krzyknęli:
-Śmierc wyznawcom-podnosząc swój oręż w górę

-Widzę, że wiedzą, którym końcem miecza trzeba dźgać. To dobrze. Ale w walce z ludźmi Smoka nie mają szans. Chcesz ich wyszkolić?- spytałem. Ciekawiło mnie też po co tutaj przybyli.

-Konkretniej, to ja wyszkolę swoich, a ty swoich. Zostawiam Ci tu Twoją armię Templariuszy, a ja idę wyszkolic Asasynów. Chodźmy!-skinąłem ręką, i zacząłem iśc. Za mną wyszli Asasyni. W kwaterze zostali tylko Templariusze...

-Ktoś z was wie jak się walczy? Nie chodzi mi o wywijanie mieczem w stronę przeciwnika bez żadnego planu ani też składu- powiedziałem czekając na odpowiedź rekrutów.

Żaden z nich nie umiał walczyc, to byli ludzie z ulicy. Zacząłeś nadzorowac trening. Szło im całkiem nieźle.

-Dalej, dalej! Albo nauczycie się teraz walczyć, albo podczas jakiejś bitwy gdzie rzucą się na was doświadczeni wojownicy!- mówiłem. Wiedziałem, że trzeba ich lepiej wyćwiczyć ponieważ ludzie Smoka są bardziej niebezpieczni. Aragorn pewnie obstawiał na zręczność, więc ja musiałem na siłę.

Nadszedł czas na wykonanie planu. Poszedłem do kwatery, po Zirona i jego ludzi. Akuray trenował rekrutów...

-Nareszcie jesteś! Twoi ludzie już coś tam potrafią? w każdym razie moi to prawdziwi wojownicy! Zastanawiałem się czy nie zrobić z kilku elitarny oddział do spraw ważniejszych niż szturm czy zwykła walka. Na przykład oczyszczenie drogi do naszego celu. No, ale co cię tu sprowadza?- spytałem z uśmiechem raz po raz mocno klepiąca Aragorna po plecach. Chyba nawet zaczynałem go traktować inaczej niż wroga, bardziej już przyjaciela choć nadal nie cierpiałem asasynów.

-Zaczęło się! Moi ludzie są gotowi i Twoi także! Dziś uderzymy! Twoi ludzie mogą wyruszyc?

-Prawie- powiedziałem po czym dałem znak, aby przerwali ćwiczenia, a następnie jednemu z templariuszy, nie rekrutowi wydałem polecenie, aby wraz z innymi poszedł po ekwipunek. Po chwili już każdy rekrut stał w zbrojach i orężach jakie do nich pasowały.

-Bene. Zatem, idziemy po życie wyznawców. Plan opowiem Ci w drodze, lecz musimy się poruszac cicho-wtedy, wraz z Zironem i jego ludźmi, wyszliśmy z kwatery

-Bawić się! Jazda!- powiedziałem zachęcając rekrutów do zabawy, która zaczęła rozwijać się. Kurtyzany są, alkohol był i jeszcze raz będzie, strażnicy w razie jakiś awantur są. Jedzenia też nie zabrakło. Wzrokiem przeczesywałem teren szukając coś co mogłoby mnie zainteresować. Tajemnicza osoba, ktoś handlujący czymś i tak dalej.

Podszedł do Ciebie Ahim, z pucharem wina. Zagadał do Ciebie:
-To jak, Mistrzu Zironie. Wyznawcy poszli w rozsypkę, gdzie teraz uderzymy?

-Nie wiem. Muszę to uzgodnić ze swoim sojusznikiem. Wiadomo coś o łuskowatym, gadzie i owadzie?- spytałem po czym upiłem łyk wina ze swojego pucharu. Oczywiście chodziło mi o Smoka, Jaszczurze i Modliszce, ale nie chciałem tak ich nazywać, ponieważ ściany mają uszy.

-Wieści donoszą, że "Mod...znaczy owad, na wieśc o śmierci Salimusa przybył do Konstantynopolu. Co do gada i łuskowatego, wręcz przeciwnie, ukryli się

-Nareszcie dopadnę tego skur... to znaczy wroga. Wiadomo gdzie jest? W jakiej dzielnicy? Kto go ochrania i tak dalej?-

-Jego japońscy sojusznicy. Mają tą...broń palną. Owad upodobał sobie dzielnicę wojskową

-Palna czy nie, dobrej zbroi chyba nie przebije. Moglibyśmy przejąć od nich tą broń i użyć jej przeciwko naszym wrogom- powiedziałem. Byłoby wyśmienicie mieć coś takiego.

-No, to ja już idę Panie. Kiedy będziesz wiedział, gdzie uderzamy, daj znac, a przygotuję wojska-Ahim napił się z kielicha, ukłonił Ci się i odszedł

-Tak, tak idź- powiedziałem po czym ruszyłem do swojej komnaty, aby tam móc zasnąć do czasu kiedy nadejdzie dzień.

Wreszcie wstałem. Nie tracąc czasu ubrałem się i przywdziałem zbroję. Wyszedł na balkon rozglądając się. Czy Aragorn i tym razem pojawi się z armią?

Stojąc na balkonie i patrząc na panoramę Konstantynopolu, usłyszałeś za sobą męski głos:
-Piękny widok, prawda?
Odwróciłeś się, a za Tobą stał Aragorn, zapatrzony z poważną miną, z rękoma za plecami w Konstantynopol

-Wiedziałem, że trzeba usunąć tą zasłonę...- mruknąłem cicho pod nosem.
-Tak, tak piękny. Co cię tu sprowadza?- spytałem nieco głośniej.

-Tak właściwie, to wspiąłem się od drugiej strony, a potem zszedłem cicho z dachu-powiedziałem z uśmiechem do Zirona. Zaraz po tym, znów wróciła mi poważna mina. Podszedłem do balustrady, i podparłem się, rozmyślając nad czymś...

-Nie trzymaj mnie w niecierpliwości i powiedz czego chcesz, bo zaraz nie zdzierżę i przypieprzę ci w ten pusty łeb!- powiedziałem z uśmiechem oczywiście żartując. Po prostackiemu oznaczało to grzeczną prośbę o udzielenie odpowiedzi. I nawet nieźle mi szło opanowanie tej gwary.

Nagle, wyrwałem się z letargu. Odwróciłem się do Zirona, opierając się z tyłu rękoma balustrady.
-Pewnie ucieszy Cię fakt, że "Modliszka" jest w mieście?
-Tak, wiem o tym-odrzekłeś
-Dobrze. Przybył, na wieśc o śmierci Salimusa, by wzmocnic straże. Pasożytuje w dzielnicy wojskowej, ale musimy zebrac informacje na jego temat. Wykorzystaj swych ludzi, by dowiedziec się o liczebności sił "Modliszki", dobrze?

-A to nie twoi ludzie są mistrzami przebieranek, obserwacji w ukryciu i tak dalej? My jesteśmy do walki- powiedziałem.

-Posłuchaj, moi ludzie zajmą się trudniejszym, czyli ustalaniem planu ataku, zdobywając informacje o "Modliszce", jego miejscu pobytu, trasie patroli et cetera, et cetera. Ty zdobędziesz tylko informacje o liczebności i sile wojsk, dobrze?

-Dobrze... Ale jak mam to zrobić? Przecież nikogo nie przebiorę w strażników i nie będę łaził między nimi pytając jaka jest ich liczebność oraz jaki mają ekwipunek!-

-Człowiek jest człowiekiem, z powodu swojego rozwiniętego rozumu-powiedziałem, wskoczyłem na balustradę, i powiedziałem jeszcze szybko do Zirona:
-Powodzenia!
I zrobiłem Skok Wiary w dół

Wyszedłem ze swojej kwatery i poszedłem szukać Ahima. Gdy go znalazłem wydałem mu polecenia
-Zbierz sześciu najlepszych ludzi. Następnie przyjdź ty wraz z nimi do mnie. Mamy zadanie.-

-Tak jest, Panie-Ahim machnął ręką i obok niego, znalazło się sześciu Templariuszy.
-A mogę wiedziec, cóż to za zadanie?

-Możesz. Zdobędziemy informacje o liczebności i sile wojsk Modliszki. Przebierzemy się za jego ludzi. Rozdzielimy na dwie grupy. Jedną przewodzić będę ja, drugą ty. Trzeba tylko będzie tylko zdobyć przebranie. Zasadzka? A no i chyba nie poznają, że nie jesteśmy Japończykami-

-Rozumiem. Akurat, zrządzenie losu, japończycy transportują zbroje drogą morską. Parę małych łódek, dokładnie trzy, po jednym wioślarzu, na pierwszej i ostatniej rozstawieni żołnierze. Miecze i broń palna. Mam nadzieję, że byłem pomocny?

-Myślisz, że wziąłbym cię tylko dlatego, że masz na imię Ahim? Nie traćmy czasu. Ktoś ma chorobę morską? Nie? No to przygotujcie się do abordażu! Jazda, zbroję na siebie, miecze u pasa i na łódki!- powiedział wesoło. Kiedyś chciałem być kapitanem statku. Choć bycie piratem morskim na małych łódkach też jest interesującym zajęciem. Gdy żołnierze zaczęli krzątać się wszystko szykując spytałem Ahima
-Wiesz, że rozstrzelają nas jak kaczki?-

-Wiem-powiedział, z szerokim uśmiechem na twarzy. Wyciągnął swój miecz,  zaczął go oglądac, od czasu do czasu zadając delikatne cięcia powietrzu...

-O której przybiją do portu? Może dałoby się ich spowolnić, aby teoretycznie dopiero w nocy udało im się dopłynąć. No chyba, że zaatakujemy gdy będą wyciągać zbroje. A no i parunastu ludzi do tego się przyda. Zabiorą zbroje gdy my już przejmiemy statek- powiedział. W końcu sześciu ludzi miało być do przebrania się, a nie abordażu.

-Z tego co wiem, dobijają od razu do kwatery w dzielnicy wojskowej. Mówiąc, że żołnierze są rozstawieni, chodziło o to, że jeden jest na przedzie pierwszej, a drugi na tyle trzeciej. Opór będzie minimalny, choc... strzelcy na dachach. To problem, ale dam radę go obskoczyc. O, już płyną. To jak, Mistrzu?

(UWAGA: Łodzie są czymś na wzór gondoli

I skoro chciałeś:
Cel: Pochwycic zbroje japończyków
100% synchronizacji: Nie korzystaj z pływania
;D)

(Walić tą synchronizacje. Nie ma dodatkowych wspomnień, nie ma pełnej. Wiesz ile się namęczyłem w BH przez ten jeden durny warunek do pełnej? No i w każdym razie tutaj mam zbroję)

-Przygotować się do abordażu! Tylko po cichu- powiedziałem. Abordaż? Dobre sobie. Łódki kontra statki.

(Napisz dalej na ulicach, bo nie ma rzeki ani nic takiego ;D)

Wróciłem do kwater. W końcu Modliszka od tak nie będzie liczył od razu oddziałów. Wraz ze mną wrócili rekruci ze zbrojami. Wskazałem im zbrojownię i specjalnie miejsce po czym spytałem jednego z Templariuszy
-Co z Ahimem?-

-Trochę...ze mną lepiej-powiedział Ahim, leżący na biurku. Z jego nogi wciąż leciała krew. Nad nim stał ten sam asasyn, który go tu przyniósł.
-Miał szczęście, strzała mogła uszkodzic trwale układ krwionośny, lecz nic poważnego mu się nie stało. Nie będzie mógł jednak brac udziału w dzisiejszym ataku-powiedział asasyn

-A medyk, konsyliarz albo cyrulik? No chyba nie zamierzasz zemrzeć?- spytałem się Ahima.

-O, ja się nim zajmę. Mój ojciec był medykiem, mogę mu pomóc-powiedział asasyn

-Chcesz pomóc Templariuszowi? Do niczego cię nie zmuszam, wytłumaczę Aragornowi, że dobrym medykiem nie jest ten kto mimo wiedzy leczy tego kogo nienawidzi, tylko ten co nawet będąc młodzikiem chce pomóc- powiedziałem. W końcu dziwne było to, że asasyni w ogóle pomagają templariuszom, a do tego chcą im pomóc.

-Chcę, Panie. Składałem przysięgę, a Pan Aragorn mówił o słowach Chrystusa:
"Należy kochac bliźniego, a wrogów jeszcze bardziej". Chociaż, Mistrz zdaje się nie mówic o Waszym Zakonie jak o wrogu-wtedy,Quatus wrócił do leczenia Ahima

-Odbiło mu... Aragornowi, rzecz jasna- powiedziałem. Najpierw pomoc, potem słowo przyjaciel, zaoferowanie zabicia Modliszki samemu, hełm, przysłanie asasyna, wiara i na końcu jeszcze nie mówienie o Templariuszach, jak o wrogach.
-Widocznie ten hełm z przyłbicą był za ciasny- stwierdziłem po czym odszedłem i wróciłem do swoich czterech ścian czekając aż nadejdzie moment ataku. A wtedy ktoś go poinformuje o tym.

Nadszedł wieczór. Czekając na wiadomośc od Aragorna, zacząłeś przeglądac listy od Mistrzów innych krajów. Dowiedziałeś się, między innymi, że wybrano nowego Mistrza Hiszpanii. Hiszpania. potem była Francja, a we Francji... poznałeś Gimel. Rozmarzyłeś się, gdy nagle usłyszałeś zza siebie głos:
-To naprawdę piękna dziewczyna
Odwróciłeś się przerażony. Na fotelu za tobą siedział Aragorn, z rękoma ułożonymi w piramidkę.

-Tak, tak piękna. Nie zakradaj się, bo kiedyś dostaniesz porządnie pięścią, albo łokciem w twarz. Muszę zafundować sobie sztylet. Rzucę w pierwsze lepsze co się odezwie, a będziesz to raczej ty. Już czas?- spytałem.

Aragorn powstał, podpierając się, zrobił parę kroków, w stronę balkonu. Na niebie już zaszło Słońce, a Księżyc powoli wschodził w pełni. Aragorn tylko wydał z siebie:
-Yhym-na znak, że to już pora.Odwrócił się, i zapytał:
-Gotowy?

Po chwili przyniesiony moją zbroję, odpowiednią dla dowódcy oddziału. Założyłem ją i ubrałem hełm z przyłbicą.
-A ty jakąś rolę w tym będzie odgrywał?-

Wysunąłem i wsunąłem ukryte ostrze, by sprawdzic, czy się wysuwa. Wtedy odpowiedziałem Zironowi:
-Moim zadaniem będzie trzymanie straży z dla od was, abyście mogli uciec, tak długo, jak będzie to możliwe, a będzie to możliwe długo. Wy macie tylko zabic Modliszkę i jego gwardię przyboczną. Jeśli będzie coś miał przy sobie, weź to. Może nam to wskazac, gdzie aktualnie jest "Sauriano"

-Ruszajmy!- powiedziałem, a następnie dałem znak jednemu z templariuszy, aby wezwał najlepszych rekrutów i uzbroił ich jak trzeba. Następnie ruszyliśmy po życie Modliszki.

(Walnij posta na ulicach, czy gdzie tam)

Wróciłem do kwatery. Spytałem się jednego ze strażników
-Gdzie jest teraz Ahim? Wszyscy rekruci dotarli?-

Ahim ywszedł  jednego w wejśc, kuśtykając z zabandażowaną nogą.
-Tak, Mistrzu, wszysyc dotarli. Czy to znaczy, że "Modliszka" nie żyje?

-Owszem. A transport jacy nasi przynieśli? Mamy nadmiar czy za mało tego wszystkiego? I jak ze skarbcem? No i co z twoją nogą?-

-Mamy teraz o wiele więcej funduszy, które możemy przeznaczyc na cokolwiek. Wyposażenia mamy nadmiar. Co do mojej nogi, to nie myślmy o głupstwach, tylko o następnych krokach...

-Z nią to wiele kroków nie zrobisz. No, ale na co tak można wydać te pieniądze? Jakieś lepsze zbroje, miecze, ulepszenia kwater? No i jak z ćwiczeniami rekrutów?-

Znów byłeś w Animusie.
-Panie, pieniądze możesz wydac na co tylko chcesz. Co do jednostek, to zaczynają się coraz bardziej udoskonalac

-A na co bym mógł? Zbroje mamy, oręż mamy. Czego nie mamy i czego nam brakuje... A może trzeba zainwestować w naszą siedzibę?- spytałem. Trzeba być ostrożnym, Smok może spróbować szturm na Kwaterę.

-Panie, jam skromny sługa. Czy mógłbym Ci mówic, co robic?

-Mógłbyś doradzać. Nie obraziłbym się, ani nie kazał cię ściąć- powiedziałem. Trudna sprawa co zrobić z bogactwem. Zostawić na później? Być może się przyda.

-Na początku wypłaciłbym żołd żołnierzom (śmiech). Poważnie mówiąc, to kwatere zawsze można umocnic. A i możemy zakupic większą broń palną, tak zwane hakownice. Słyszałem o tym wynalazku, podobno zabija armie.

-Mamy już trochę broni palnej i amunicji. Może powinniśmy nabyć jej więcej. No i znaleźć kogoś kto potrafi to obsługiwać... Na początek ulepszy kwaterę. Co o tym myślisz?-

-Myślę, że to dobry pomysł. Na Twoim miejscu, Mistrzu, umocniłbym mury i dobudował wieże, przybywa nam coraz więcej ludzi.

-Dobrze. Najpierw mury potem wieże. Nasi ludzie muszą czuć się bezpiecznie. Wezwij architekta, zapłać mu i każ robić swoje. Chyba możesz to zrobić?- spytałem.

-Oczywiście-powiedział Ahim, i odszedł kulejąc

Ruszyłem do przodu chcąc sprawdzić jak sobie radzą żołnierze. Trzeba było zabić jakoś czas dzielący do zabicia kolejnego celu.

Wojownicy trenowali, uderzając ciężko z góry i z boku mieczami, toporami i wekierami. Sprawiali duże wrażenie...

-Spróbuj z takimi walczyć...- mruknął do siebie pod nosem. Spacerkiem wręcz ruszyłem dalej.

Przechodziłeś spokojnym krokiem wśród trenujących żołnierzy. Robili wrażenie. Większośc była wyposażona w pancerze płytowe i tarcze. Potęga...

(Czyli bez misji pobocznej ;D )

Zawróciłem do swojego biura. Sprawdzenie sił zakończone. Teraz czekać tylko na odpowiedni moment do następnego ataku. Aragorn coś wymyśli.

Przybyłem do Zirona, lecz patrząc na jego ludzi, coś przyszło mi do głowy:
-Hej wy! Zaatakujcie mnie!
Popatrzyli po sobie, i ruszyli z szarżą. Nie wiedzieli, co czynią.
Pchnięcia, uderzenia i chwyty, byleby nie zabic. Huk był straszny, ale w końcu wszyszcy leżeli.
Zwabiony tym hukiem, na dół zszedł Ziron...

-Co się do cholery dzieje? Szturm czy znowu ten cholerny Aragorn?- spytałem krzykiem trzymając rękojeść miecza w dłoni. Rozejrzałem się wypatrując sprawcę.

Żołnierze leżeli na ziemi, trzymając się za brzuchy, głowy, nogi lub ręce. Nad nimi stała moja postac.
-Chyba jednak to znowu cholerny Aragorn-powiedziałem, z lekkim śmiechem w głosie

-Znów ten cholerny Aragorn!- powiedziałem znowu -Co do licha podkusiło cię, aby atakować moich ludzi? Wyczekuj mojej wizyty w waszej kwaterze!-

-Pierwsze, chciałem ich sprawdzic. Nawet im szło. A drugie, to wiem, gdzie jest "Jaszczur"
-W takim razie, powiedz!
Wtedy speszyłem się lekko i powiedziałem:
-W Atenach...

-No cóż... Nie pozostaje nam nic innego jak ruszyć tam. Będzie niebezpiecznie. Co on tam robi?- spytałem. Tak, tam władza Smoka może być silniejsza niż tutaj.

-Dokładnie nie wiem, ale nie jedziemy tam. Poczekamy, aż on przyjedzie tutaj

-A więc po co przyszedłeś tutaj? Tylko po to, aby powiedzieć mi gdzie on jest, rozłożyć moich ludzi i kazać czekać w niecierpliwości?-

-Przyszedłem Ci to powiedziec, abyś nie nękał mnie ciągłymi listami, posłaniami, ani niczym takim. Posłuchaj: "Jaszczur" udał się do Grecji, po posiłki zabójców "Smoka" oraz armii cesarza. Pewnym jest, że cesarz pomaga "Smokowi", lecz czemu...nie wiem. Wracając do tematu, nie możemy tam pojechac, jest ich tam przynajmniej dziesięc razy tyle co nas. Dlatego poczekamy, aż przybędą posiłki, nie tak liczne, jak cały obóz. Ponad to, musimy pomóc ludziom z tego miasta. Potrzebują pomocy, więc do czasu przybycia armii, moja gildia zajmie się odbudową miasta. Tyle Ci trzeba wiedziec?-zapytał Aragorn, robiąc dwa kroki w tył

-A my co mamy robić? I jak niby pomóc tym ludziom? Porozdawać pieniądze i żywność? A może dać im zbroje i miecze?-

-Wystarczy, abyś okazał trochę miłosierdzia. Czekaj, a będzie Ci dane. Pokój i bezpieczeństwo-wtedy, Aragorn się odwrócił i wyszedł z kwatery. Udał się do własnej kwatery...

Przez chwilę stałem w miejscu.
-Trochę miłosierdzia?- powtórzyłem. Następnie wyszedłem z kwater i udałem się na ulice.

Pogwizdując cicho pod nosem wróciłem do kwater. Gdy znalazłem się w swoim biurze położyłem jeńca na biurku i posłałem po Ahima.

Ahim przybiegł lekko uradowany, niosąc po pachą różnego rodzaju bronie białe.
-W czym mogę pomóc?

-A na co ci to? I z czego tak się cieszysz? Nie ważne. W każdym razie mam zakładnika, jeńca jak chcesz to go sobie nazwij. On i dwaj jego koledzy chcieli mnie zabić. Został tylko on. Nie będzie gadał to pewne. Najpierw jednak go obudźmy- powiedziałem po czym wziąłem kubek lodowatej wody i wylałem na więźnia. Rzecz jasna dla pewności, raz czy dwa lekko uderzyłem go wewnętrzną stroną dłoni w twarz.

(Ty nic nie zajarzyłeś. Chciał użyc tych narzędzi na więźniu, stąd ta radośc ;D)

-Czy mogę zaproponowac miażdżenie czaszki Morgenszterem? A może odcinanie palców sztyletem? Możemy także wypatroszyc mu flaki tą włócznią-wyjął włócznię o ząbkowanych bokach

(Akurat to wiedziałem nie licząc powodu radości. Ciekawiło mnie bardziej skąd to wiedział)

-Najpierw go przepytajmy. No obudź się!- powiedziałem, a drugie zdanie zostało skierowane do więźnia.

Kiedy kuglarz się obudził, zaczął się wyrywac i krzyczec:
-Sk*rwysyny!
Już na Ciebie skoczył, gdy nagle, w jego prawym ramieniu wylądował nóż. Kuglarz upadł na biurko, trzymając się miejsca, gdzie wbity był nóż. Odwróciłeś się w stronę Ahima. Rzuciłeś onieśmielające spojrzenie. On wzruszył ramionami i odrzekł:
-No co? Nie mogłem wytrzymac!

-Za to nie dowiemy się kto najął na mnie zamachowców!- powiedziałem do Ahima po czym podszedłem do kuglarza.
-Widzisz co on tam ma? Wszystko do tortur! Powiesz mi może kto cię najął?-

Kuglarz popatrzył przerażony na Ahima. Później popatzył na Ciebie, i na sztylet w ręce. Z sykiem szybko go wyjął, i krzyknął:
-Niedoczekanie, psi synu
Po tym, szybko podciął sobie gardło

-Dzięki Ahim. Teraz nawet nie wiem kto na mnie poluje! Wybornie! Jeśli sprawi ci to radość to możesz zrobić ze zwłokami co chcesz. Powiesić na szubienicy, poćwiartować. Teraz tylko czekać na Aragorna- powiedziałem siadając na krześle.

Ahim wziął powoli ciało, i już miał wbijac sztylet, którym podciął się kuglarz
-Stój!-ktoś nagle krzyknął
Ahim i ty obróciliście się w stronę balkonu. Stał tam Aragorn, trzymając w rękach podłużny przedmiot zawinięty w stare ściery. Opierał go o swoje ramię.
-Czy Asasyni nie znają drzwi?-spytałeś przekornie
Aragorn podszedł do kuglarza, spojrzał na niego, zdjął kaptur i powiedział, opierając przedmiot o ziemię jednym końcem:
-To może wam się przydac
Wtedy, zdjął ściery, i spod niej wyłonił się świecący na złoto przedmiot: Pastorał!

-O cholera jasna! Skąd to żeś wytrzasnął?! No i jak to ma nam pomóc. Niewiele o tym wiem- powiedziałem. Obawiałem się tego co się wydarzy. Nie mogłem zostawić FE w rękach asasynów, a Aragorn nie odda tego od tak.

-Cholera nie miała w tym udziału-powiedziałem
-Widocznie nie zależało im na tym. Nie strzegli tego za dobrze-wtedy, rzuciłem to do rąk Zirona
-Zwizualizuj to, co chcesz uzyskac. Wyobraź sobie to, i skup się na tym do końca

-A czemu ty nie chcesz tego zrobić?- spytałem łapiąc pastorał.
-No niby co mam sobie wyobrazić? Przecież nie wezwę go tutaj z martwych! To wbrew woli Bożej!-

-To Twoja własnośc. Ty użyjesz tego najlepiej-powiedziałem, siadając na krześle
-Wola Boża? A twoim zdaniem kto to stworzył, człowiek? To narzędzie pochodzi od Boga, bogów, czegokolwiek lub kogokolwiek. Ja już raz powstałem z martwych. Po prostu uwierz...

(Trzymamy się tego co piszą ci z Zakonu iż ma to ograniczenie czy też iż każde FE potrafi wszystko?)

-Dobra, dobra- powiedziałem, a następnie wyobraziłem sobie jak duch kuglarza powraca do ciała, ale tylko na chwilę. Nie mógł się on ruszyć, a za to miał odpowiadać na wszystkie pytania. I chociaż ciężko było w to uwierzyć, spróbowałem się skupić na tym.

Wstałem z krzesła, by przyjrzec się, jak to było ze mną. Krew z jego gardął i ramienia została wsiąknięta w miejsca, z którego pochodziła. następnie, rany się zabliźniły, i zniknęły. Kuglarz żył!

-O kurw... Znaczy się: o cholera! To działa! Skąd wiedziałeś?- spytałem Aragorna, a następne pytania skierowane były do kuglarza
-Nie myślałeś chyba, że nie złapiemy cię nawet martwego? Ahim będzie miał zabawę. No, a teraz mów coś za jeden i kto cię na mnie nasłał, a przede wszystkim dlaczego?-

Pastorał zaświecił się złotem. kuglarz sztywnym, mechanicznym głosem, odpowiedział:
-Pan nad Pany, Arcymistrz "Smok"
Popatrzyliśmy po sobie. Pastorał przestał się świecic, a kuglarz znów zmarł...

-Z tymi tytułami to przesadził. Ale skąd Smok wie? Nawet jakby ktoś do niego posłał to raczej nie zdążyłby dowiedzieć się, a co dopiero wysłać kogoś po mnie. No i czy wie o tobie, Aragorn?-

-Nie wiem, ale skoro wraca do starych metod, może wrócic do starych celów-powiedziałem, zakładając kaptur. Wszedłem na balustradę balkonu. Odwróciłem się jeszcze do Zirona i powiedziałem:
-Pokój i bezpieczeństwo- i skoczyłem do tyłu

-Tak, tak- powiedziałem oglądając FE. Trzeba by było to zabezpieczyć jak i również sprawdzić co potrafi. Wyjść z powrotem na ulice? Nie, zły pomysł. W każdym razie usiadłem znowu na krzesło zastanawiając się gdzie zapodziała się Gimel.

Gimel przyzła, gdy byłeś w swojej myśli. Owinęła swe ręce wokół szyi, pocałowała Cię w policzek, i patrzą na Pastorał i przytulając się, zapytała:
-Nad czym myślisz?

-O tobie- odpowiedziałem z uśmiechem. Odłożyłem pastorał na bok jak najdalej. Po prostu nikt inny nie powinien móc go dotknąć.
-Opowiedz mi jeszcze raz o swoich rodzicach.-

-Cóż, ojciec był z urodzenia Templariuszem, urodził się, jako członek Zakonu. Mama...umarła, gry miałam sześc lat. Tyle o nich wiem...

-No cóż... Wiedz, że nie chcę cię okłamywać, ani tuszować przed tobą prawdy. Twoi rodzice... Służyli Smokowi. Zginęli z rąk Protektorów. Powiedział mi o tym Francuski Mistrz Templariuszy, gdy byłem tam za pierwszym razem.-

Ręce Gimel zadrżały. Odrazu odsunęła się od Ciebie, schowała usta w dłonie, a z jej oczu poleciały pierwsze łzy. Chodziła i szamotała się po pokoju, co chwilę przysiadając...

Milczał. Za szczerość otrzymuje się nieszczęście i złość. Obserwowałem Gimel zastanawiając się co mnie popchnęło, aby o tym powiedzieć. Mój wzrok powędrował też na pastorał. A gdyby usunąć jej pamięć?

Usiadła przed Tobą, słapała Cię za dłonie. Pastorał upadł, a ty tylko prześledziłeś jego tor wzrokiem. Wtedy, spojrzałeś jej w oczy. Wielkie, piękne, załzawione oczy.
-Zironie, przysięgnij na to, co Ci najcenniejsze, że mnie nie okłamujesz

-Tak mi powiedział Mistrz Francuski. Nie wiem czy mówił prawdę, ale postanowiłem powiedzieć ci o tym.-

(Myślałem, ze powiesz, że przysięgasz na jej miłośc ;D)

Popatrzyła na Ciebie chwilę, lecz potem uściskała Cię i szepnęła do ucha:
-Dziękuję
Wstała, i udała się do wyjścia. W progu wrót, odwróciła się, zamachała do Ciebie i uśmiechnęła się. Potem wyszła

(Czy sprawiam wrażenie jakby oglądał M jak Miłość?)

Ciekawiło mnie gdzie poszła. Przemyśleć to? Tak czy siak położyłem się na swoją biurko wcześniej chowając pastorał. Następnie zasnąłem. Sen był ciężki i długi. Gdy obudziłem się szybko ubrałem się i przywdziałem zbroję, a następnie zawołałem Ahima chcąc dowiedzieć się o sytuacji.

Ahim przybiegł cały zakrwawiony, z nożem w ręku. nie miał na sobie ran, krew musiała pochodzic od kogoś innego...
-Tak, Panie?-spytał Ciebie

-Co, żeś znowu wyczyniał?! Wezwałem cię, bo chciałbym dowiedzieć się co z murami i jak bardzo ucierpiał na tym budżet. Oprócz tego chcę dowiedzieć się czy nie trzeba kupić nowego ekwipunku i czy ktoś nie został ranny podczas akcji.-

Z murami nic się nie stało. Ekwipunek i liczebnośc jest w dobrym stanie, a budżet...został prawie wyczerpany

-Chwila, chwila. To wzmocnione te mury? Przecie na to przeznaczyłem pieniądze. Starczy nam na coś jeszcze? Mogę dorzucić się z własnej kieszeni.-

Póki co, niczego nam nie trzeba. Wszystko jest na odpowiednim poziomie

-Jakieś propozycje co do zmarnowania pieniędzy? Rozdać ludziom, aby nas polubili? No i mam jakiś szpiegów?-

-Ludziom? Po kiego?-nachylił się, i zaczął szeptac:
-I nie potrzebujemy szpiegów. Mamy Asasynów

-Ale nikt nie wie czemu łuskowaty wysłał zabójców na mnie! No i trzeba pojednać z nami lud czyż nie? Co jeśli poparłby łuskowatego?-

-Nie poprze. Gad za bardzo uciska lud. Rządzi półświatkiem Konstantynopola, wojskiem, zabójcami,a przede wszystkim, wszystkimi "rzeźnikami"(rozum:katami)w mieście

-Wiesz może jak ich przekonać, aby to nas poparli?- spytałem. Trzeba pozbawić Smoka sojuszników i zasobów.

-Poparli? Ha, za bardzo zajęci są włażeniem w dupę "Smokowi". Zresztą, zaprzedali swą duszę diabłu(Szatan!), nic ich nie przekona do naszej sprawy

-A więc nie ma szansy na wybawienie ich dusz. Cóż, trzeba się z nimi rozprawić. Jakieś propozycje gdzie znaleźć ich bazy albo przywódców?- spytałem.

-Przywódców już znasz, zostało dwóch. Bazy? Oni ich nie mają. Każda rudera, opuszczony teren czy ruiny to odpowiednie miejsce, by ich szukac

-Za łatwo nam idzie... Gdzieś musi być haczyk. Musimy poczekać na Jaszczura i Aragorna. Smok chyba nie jest na tyle głupi, aby sam tutaj przybyć. Oprócz tego niepokoją mnie ci zabójcy...-

-"Smok" wraca do starych środków. Cóż, wcale mnie to nie dziwi. A teraz, jesli pozwolisz Panie, oddale się. Mam parę spraw do załatwienia-ostatnie zdanie wypowiedział podnosząc nóż na wysokośc oczu, i oglądając go.

-Dobrze, dobrze. Odejdź- powiedziałem podnosząc pastorał. Jakby go tu wypróbować... Czy mógł stwarzać? Chwyciłem go mocno i skupiłem się. Wyobraziłem sobie trupa Jaszczura przed sobą.

-Obawiam się, że to tak nie działa-usłyszałeś za sobą znajomy głos. Odwróciłeś się. za Tobą stał Aragorn...

-Co to więc potrafi? Robi to o co sobie wyobrażę, ale nie ma listy tego co mogę i czego nie mogę. Więc jak z tym jest?- odparłem niezbyt zdziwiony wizytą Aragorna.

Podszedłem do pastorału, i wziąłem go delikatnie z rąk Zirona. Potawiłem go jednym końcem na podłodze, po czym powiedziałem:
-Ożywia, lecz nie zabija. Zabija, choc nie przenosi. Rozumiesz mnie?-spytałem, patrząc na niego
-Nie-odpowiedział krótko
Uderzyłem jednym z końców pastorału o ziemię. Wokół nas, pojawiło się pełno złotych liter i symbolów. Czas jakby się zatrzymał, oprócz mnie i Zirona. Ziron nie wierzył własnym oczom.
-Nie możesz kogoś tak poprostu zabic. To niejest magiczna różdżka. Musisz byc fizycznie obok tej osoby, wtedy możesz ją osłabic. Możesz kogoś ożywic, lecz nie dajesz mu życia. Możesz kontrolowac, ale nie możesz posiadac. Możesz posiąśc wiedzę, a nic nie odkryc-znów uderzyłem, a czas znów ruszył. Zniknęły także złote symbole. Oddałem Zironowi w ręce pastorał, i zacząłem iśc w stronę balkonu...

-Wiedzę? Resztę rozumiem. Ale mogę dowiedzieć się rzeczy, które inne wiedzą, lecz nie mogę nowych dla ludzkości rzeczy poznać?- spytałem idąc za Aragornem.

-Jak mawiali starożytni:"Scientia parta tibi est pretiosissimum"-powiedziałem, pobiegłem w stronę balustrady, i skoczyłem do przodu, robiąc skok wiary

-Czekaj, a następny nasz ruch!- zawołałem za nim. Niby od tak się tutaj pojawił bez żadnego celu? Dziwne. Tak czy siak coś trzeba było zrobić. Zastanawiałem się więc długo, co.

Na ziemii znalazłeś karteczkę:

21,5 i 0
Zależy jak te liczby odbierasz
Mogą byc stosem bezużyteczności
Lecz także światłem przy mądrości
Pod stopą Boga ujrzysz światłości
I rozsypiesz gadzie kości

Przez chwilę zastanawiałem się nad tym.
-Aragorn wpadł i wypadł nic nie mówiąc. Więc może to od niego?- spytałem sam siebie po czym przeanalizowałem karteczkę.
-I rozsypiesz gadzie kości... Czyli chodzi o gada na którego polujemy. Pod stopą Boga ujrzysz światłości... Starożytność? Ruiny, no tak! 21,5 i 0... 21:50? Zobaczymy... Którą to mamy godzinę?- spytałem po czym sprawdziłem ile zostało czasu.

Była godzina 21:35. Miałeś dośc czasu, by zwołac oddział, i by dojśc do ruin...

-Ahim! Wezwij najlepszych ludzi. Jeśli chcesz i możesz możesz iść ze mną. Czas rozsypać gadzie kości!-

Po chwili zbiegłeś po schodach, a przed Tobą stała gromada ciężkouzbrojonych. Połowa z mieczami, połowa z kuszami. Wyruszyliście. Nie mogliście dac Aragornowi czekac...

Wróciłem do swojego biura wraz z Ahimem.
-No i co nasi ludzie znaleźli? Co się stanie z ciałem Jaszczura?-

-Spalimy je, według tutejszego obrządku. Mamy sześć zbroi, cztery miecze, dwie lance, oraz 300 denarów. To wszystko

-Co zrobimy z tym uzbrojeniem?- spytałem. Nie mogłem się doczekać śmierci Smoka, a potem powrotu do Akki.

-Zawsze można zachowac w rezerwie. Jakby sprzęt się zniszczył, możemy go komuś dać

-Dobrze. Jakieś wieści o Smoku? Zamierza nas odwiedzić?- spytałem.

-Jedyne informacje, jakie mamy, pochodzą od Aragorna, który mówi, iż "Smok" przebywa w Atenach. Zbiera armię w cesarskim obozie

-Armię? Gdzie wyrusza? Trzeba go powstrzymać zanim uderzy!-

-Nigdzie. Myślę, że zbiera wojsko, aby miec tu mocniejszą władzę

-Czyli ruszy na nas... Jak jest więc z naszymi rekrutami? Dużo mamy ludzi? Pokonamy Smoka?- pytałem dalej.

Jeśli liczyłąby się liczebnośc, to rozgromiliby nas w parę sekund. Jednak my będziemy ufortyfikowani, a oni nie. To nasza przewaga!-powiedział uradowany Ahim

-No i mamy to!- powiedziałem potrząsając pastorałem. Do tej pory nie użyłem w pełni jego mocy. Tylko wyrwałem się z iluzji Jaszczura i ożywiłem tymczasowo kuglarza.
-A broń palna? To niewątpliwie ich przewaga, a my mamy parę sztuk.-

-Lecz nie zapominaj, Mistrzu, że my mamy już ustawione działa,a  oni będę musieli je zaciągnąc i ustawic. Zanim to zrobią, albo zanim wystrzelą z broni palnej, zmieciemy ich!-znów Ahim się ucieszył. Wykazywał znaczne ciągoty co do optymizmu

-Dobra myśl. Mamy jeszcze jakieś asy w rękawach? Na przykład dotyczące otoczenia wokół pola walki?- spytałem.

-Możemy wykorzystac naszych-o zgrozo-przyjaciół, Asasynów. Wokół kwatery jest ścieżka, o grubości paru metrów, a za nimi budynki. Asasyni mogą w nich czekac, i uderzyc od tyłu

-Dobry plan. Ale czy po pokonaniu Smoka nie zwrócą się przeciwko nam? Wiem, że Aragorn raczej by tego nie zrobił, ale nie da się od tak na zawsze mieć sojusz między Asasynami i Templariuszami bez powodu. Obecnie naszym powodem jest Smok, ale bez niego?-

-Nikt, oprócz wyroczni delfickiej nie mógł przewidziec przyszłości. Nie wiem, co się stanie, ale wiem, że Templariusze i tak sobie poradzą

-Tak... A kto tutaj obejmie władzę, gdy wrócę do Akki?- spytałem. Nie głupim pomysłem wydawało mi się wybranie Ahima na Mistrza Templariuszy w Cesarstwie Bizantyjskim.

-Nie wiem, Mistrzu, ale kogokolwiek wybierzesz, stanę u jego boku do walki-Ahim uderzył się pięścią w pierś

-A masz jakich kandydatów? Myślisz, że ktoś by się nadawał?- spytałem z uśmiechem.

-Nie mnie decydowac, kto się nadaje. To w interesie Mistrza leży wyznaczyc sobie następcę

-A co byś powiedział jakbyś to ty nim został?-

-Ja? Cóż, twierdzę, że się nie nadaje, jednak byłby to dla mnie zaszczyt

-Potrafisz władać? Miałeś już w swoim władaniu oddział. Ale armię, albo jakiś teren? Chyba podołasz temu.-

-Więc Mistrz mówi poważnie? Możliwe, lecz nie mnie to oceniac. Myślę, że Mistrz najlepiej to oceni

-Mówię poważnie. Ciebie znam najlepiej z całej tej hołoty. Jesteś wojownikiem, nie żadnym szlachcicem. Będziesz wiedział jak się czują twoi ludzi, więc będziesz wiedział jak im udogodnić. Możesz już odejść- powiedziałem.

-Tak jest-Ahim się ukłonił i odszedł

Usiadłem więc czekając. Może przyjdzie Gimel, albo zasnę.

Zasnąłeś

(Hehe XD)

(Jak krytycy na punie będą mieli o to pretensje to twoja wina)

Gdy nadszedł świt obudziłem się. Wstałem przeciągając się, a następnie przywdziałem swoją zbroję. Potem zacząłem krążyć po pokoju czekając na Aragorna.

Usłyszałeś za sobą głos:
-Nadchodzą
Odwróciłeś się, a za Tobą stał Aragorn

-Ile czasu im zostało, aby do nas dotarli? No i chyba walki nie odbędą się na ulicach, co nie? Jak z twoimi ludźmi?- pytałem.

-Moi ludzie są gotowi. Co do walk na ulicach, obawiam się, że może byc powtórka z walk w tym mieście. Tyle że tym razem, nie będziemy walczyc przeciw sobie, tylko razem

-I jak już będzie po wszystkim przyjdź jeszcze do mnie. No to jaki mamy plan, możemy już go realizować?-

-Ustawienia są takie: moi ludzie spróbują obronic ludnośc cywilną przed osiłkami i zabójcami "Smoka". Twoi dystansowcy i mała grupa piechoty zostanie w środku. Resztę piechoty wyślij nam na pomoc. I...uważaj. Jeśli "Smok" raz próbował Cię zamordowac, może to zrobic i drugi raz-zaczął iśc w stronę balkonu

-Nie uda mu się już. Zwłaszcza, że mam pastorał. A ty co będziesz robił podczas bitwy?- spytał po czym sprawdziłem uzbrojenie, czy miecz gładko wysuwa się z pochwy i wziąłem Fragment.

-Ja? Będę towarzyszył moim ludziom. Przy okazji wykorzystam parę moich urządzeń-zaczął biec, i przeskakując nad balustradą, oddał skok wiary

-Niech Bóg cię prowadzi- powiedziałem za nim po czym wyszedł ze swej komnaty i ruszyłem na dziedziniec przy okazji szukając Ahima.

(Aragorn jest ateistą, ale kij z tym ;D)

Znalazłeś Ahima na dole, trenującego piechotę, i rozmieszczającego strzelców na murach. Gdy zobaczył, że schodzisz, podbiegł do Ciebie, i zaczął mówic:
-Wiem, że już idą. Wybacz mi Mistrzu, ale kazałem podsłuchac Twoją rozmowę z Aragornem. Rozmieściłem wszystkich na pozycjach-mówił, wskazując ręką punkty na murach-a piechota jest gotowa do wymaszerowania. Czekają tylko na rozkaz-Ahim zasalutował

(W sumie to wypada katolikowi tak go pozdrowić mimo wiatry, prawda?)

-Chwila, chwila. Jak to podsłuchać? Nie masz do mnie zaufania?-

-A skąd. Ale nie mam zaufania do asasynów. Uczono mnie, że są naszymi największymi wrogami, a teraz...walczymy ramię w ramię. Jeśli Cię to obraziło, Mistrzu, to przepraszam-Ahim klęknął na jedno kolano i pochylił głowę

-Wstawaj! Prowadzimy z nimi wojnę, ale wyjątkowo Smok zagroził nam obu. Zamierzasz walczyć u mojego boku? No i możemy już kazać naszym wyruszyć.-

-Jeszcze nie mieliśmy żadnych informacji o natarciu. Każdy zpiechurów został wyposażony w wynalazek Aragorna: kuszę mechaniczną. Kręcąc korbą, wysyłamy całą salwę w przeciwników. Nawet broń palna się do tego nie umywa. Wszyscy je mają, więc pomyślałem, że Mistrz też będzie chciał-przybiegł do niego piechur, który podał mu złoconą kuszę. Ahim, podał ją Tobie

Wziąłem kuszę oglądając ją.
-Skoro tak to faktycznie może być lepsza od broni palnej. Jest to jakoś bardzo skomplikowane?-

-Aragorn opisał to tak: odpezbiecz, ciągnąc w dół spust awaryjny, i kręc korbą, aż do skończenia się pocisków. Potem, włóż następną paczkę-mówił, pokazując odpowiednie elementy kuszy, a potem paczkę bełtów

-A celowanie? No i będziemy ostrzeliwać czy strzelać? Już wyjaśniam o co mi chodzi. Będziemy strzelać w tłum, czy celować w ludzi z przodu i strzelać? Taki ostrzał ma swoje plusy gdy jest dużo takich broni.-

-Opracowanie taktyki zostawiam Tobie, Mistrzu-Ahim skłonił się

-Jak już wiesz z podsłuchu, ludzie Aragorna spróbują obronic ludnośc cywilną przed osiłkami i zabójcami "Smoka". Moi dystansowcy i mała grupa piechoty zostanie w środku. Resztę piechoty wyślę asasynom na pomoc. Łuskowaty skupi się na mnie więc, będę musiał się pilnować, ale mam pastorał. To już chyba czas zając pozycje, czyż nie?-

-Tak jest! Wymarsz, patafiańce!-krzyknął do ludzi Ahim, po czym założył hełm, i sam wyszedł. Gdy chciałeś wyjśc, wybiegła Gimel, rzucając się na Ciebie, i mówiąc:
-Bądź ostrożny...

Uściskałem ją, ale lekko, aby nie zmiażdżyć jej.
-Czyżbyś zwątpiła w moje umiejętności?-

Uścisnęła Cię
-Nie...ale nie lekceważę siły wroga. Po prostu bądź ostrożny, dobrze?

-Dobrze- powiedziałem, a następnie ucałowałem ją i ruszyłem ku wyjściu odwracając się co chwilę. Miałem przy sobie pastorał więc miecz nie był mi aż tak potrzebny, ale mimo to miałem go.

Kiedy wyszedłeś, brama się zamknęła. Ruszyliście na przedmieścia. Gdy obserwowaliście, czy "Smok" nie nadchodzi, ktoś przyłożył Ci do gardłą sztylet, mówiąc:
-Ani rusz, bo Cię zabiję!

-Dobra, dobra!- powiedziałem po czym skupiłem się i wyobraziłem jak ten "ktoś" zaczyna świecić się światłem i zostaje unieruchomiony. Następnie przejmuje nad nim władzę i on wyrzuca sztylet nie robiąc mi krzywdy. Skupiony na tym miałem nadzieje, że pastorał zadziała.

Usłyszałeś za sobą dziwny szum, a następnie klank żelaza. Odwróciłeś się, trzymając pastorał w pozycji gotowej do ataku. Kiedy się odwróciłeś, najpierw się zaskoczyłeś, a później, zażenowałeś. To był Aragorn, mówiący:
-Cieszy mnie fakt, że już umiesz używac Pastorału, ale czy możesz mnie puścic?

(I nie dopatruj się teorii spiskowych, to był kawał ;D)

-Mam cię teraz jak na widelcu. Trochę potrwa, zanim twoi asasyni znaleźli by twoje ciało, a wtedy byłoby już po "Smoku". A może sam zamierzałeś mnie zabić?

-Rozumiem, że Templariusze nie posiadają poczucia humoru, ale możesz mnie puścic? Ta sytuacja jest dośc żenująca-mówił Aragorn, unieruchomiony przez Pastorał

-Jak widzę, asasyni nie wiedzą co to czarny humor. Postój tak sobie, odechcą ci się żarty przed wojną- powiedziałem z uśmiechem, ale byłem uważny, aby przypadkiem nie zaatakował mnie ktoś od "Smoka".

-Wiesz, pozycja na krzyż jest tym żenująca, z powodów mojego wyznania-powiedział, uśmiechając się-Ahim mówił Ci, jak obsługiwac to cudo?-spytał, mając na myśli kuszę

-Tak. Wiesz może gdzie jest "Smok"?- spytałem po czym wypuściłem Aragorna z mocy pastorału.

Aragorn podniósł sztylet, zgrabnym ruchem go schował, po czym mówił:
-Nadjadą z północnej części dzielnicy biedy. Schowamy się wśród schronień biedoty-ściągnął z pleców swoją automatyczną kuszę, po czym pobiegł dalej...

(Dalej piszę na ulicach)

-Możesz mi powiedzieć co oznacza słowo "przegrywamy"? Przecież szkoliliśmy się, a ja mam pastorał!- powiedział do Aragorna wycofując się do fortecy.

-Przygniatają nas! Ich liczebnośc jest większa, niż przypuszczałem. Zaryglowac bramy! I przygotowac, do odparcia ataku...-Aragorn wszedł do budynku kwatery

-A co z mieszczanami oraz żołnierzami, którzy zostali poza murami? Nie możemy ich tak zostawić! Ruszę na ulice z powrotem wraz z pastorałem- powiedziałem idąc obok Aragorna.

-Ludzie są już ewakuowani, nie musisz się nimi przejmowac. Zaczęliśmy to robic już przed bitwą, na wszelki wypadek. Jedyne co musimy zrobic, to się utrzymac-Aragorn odszedł szybko na górę. Ty zostałeś na dole, wraz z żołnierzami...

-Nie daliście sobie rady na zewnątrz to musicie tutaj! Być w ciągłej gotowości! Zabezpieczyć każde wyjścia z kwater! Szykować się do ostatecznej bitwy, ale nie ostatniej dla nas, tylko dla nich!

Ze schodów zbiegła Gimel, która rzuciła Ci się na szyję i zaczęła całowac. Namiętnie...

-Spokojnie, spokojnie, żyję!- powiedziałem, ale mimo to również ją uściskałem i zacząłem całować.

-Dzięki Bogu, myślałam, że zginąłeś. Słyszałam straszne huki!-wtedy, ze schodów zszedł Aragorn, z dwoma pasami naboi na ramionach. Oprócz tego miał na rękach jakieś zmodyfikowane ukryte ostrza. Powiedział:
-Bóg nie miał nic do tego. Ziron żyje, dzięki swoim umiejętnościom

-Ustalmy, że dzięki i temu, i tamtemu. W każdym razie, jaki jest plan, Aragorn?- spytałem.

Aragorn załadował kuszę, i trzymając ją w obu rękach, powiedział:
-Napierd*alaj we wszystko, co smocze!-i odszedł na mury...

-A ty Gimel, co zamierzasz zrobić?- spytałem się ukochanej.

-Mogę spróbowac walczyc! Zawsze przyda się jakaś para rąk do walki!-wbiegła po schodach, po czym po chwili wróciła w płytowej zbroi. Nie miała na sobie tylko hełmu...

-Jakoś nie potrafię sobie wyobrazić ciebie wymachującą mieczem dwuręcznym. Czym będziesz walczyła? I gdzie hełm? Jesteś pewna, że tego chcesz?

-Mam swój miecz jednoręczny. Potrafię walczyc, a hełm mi niepotrzebny. Powodzenia-Gimel pocałowała Cię w policzek i odeszła

-Cholera, kobietę na wojnę...- mruknąłem pod nosem po czym ruszyłem na mury, za Aragornem.

Stałeś na murach, patrząc z Aragornem na wielką, czarną falę ludzi
-Cholera, dużo ich...-wtedy, zobaczyłęś strzałę, lecącą w Aragorna. Prawie trafiła w jego czoło, lecz wtedy ten, nawet nie drgnąwszy niczym, oprócz ręki, chwycił ją, nie spuszczając wzroku z armii. Złamał ją w rękach, i ruszył w stronę baszty, wystającej z murów...

-Wskaż mi później miejsce gdzie te mnichy były, dobra?- powiedziałem idąc za Aragornem.

(Jakie mnichy?)

Wszedłem do środka i wspiąłem się na drabinę, prowadzącą na samą górę. Gdy stanąłem na szczycie, wyciągnąłem zza pasa miecz Argonich. Gdy trzymałem go w ręce, symbole na nim zaświeciły się na zielono. Uniosłem go w górę, wtedy, zaświecił się jak zielona latarnia. Po tym wszystkim, schowałem miecz, usiadłem w pozycji lotosu i zacząłem medytację...

(Kojarzysz?

Aragorn napisał:

Zaczął się śmiac, bardzo głośno.
-Nie dopatruj się wszędzie podstępu, Zironie. Możesz mi uwierzyc, że to ja. Zanim zadasz pytanie:"jak?" to już Ci odpowiem. Otóż, kiedy przebywałem z ojcem w Tybecie, tamtejsi mnisi nauczyli mnie technik kontrolowania umysłu poza ciałem. Trudna to sztuka, ale dzięki temu jestem z Tobą. Pomogę Ci zniszczyc iluzję "Jaszczura"

)

-Aragorn, co ty za przeproszeniem odpie*dalasz? Za chwilę na nas ruszą, a ty odpoczywasz?! spytałem będąc za Aragornem.

(Ku*wa, zapomniałem, że to napisałem, ale fakt jest faktem, był w Tybecie ;D)

-Jeśli bitwa nie będzie wygrana w Tobie, nie wygrasz też jej poza powłoką-powiedziałem spokojnie. Musiałem nabrac wewnętrznych energii. Możliwe, że będę używał moich zdolności sztuk walki...

-A tak prościej? Też mam tak usiąść?- spytałem. Nie rozumiałem nic z tego, nic, a nic.

-Nie... Twoje duchowe oświecenie nie jest odpowiednie, nie wykorzystałbyś duchowego potencjału Twej osoby...-Ziron tylko podrapał się po głowie, ja wstałem, podszedłem do blanek muru, i zobaczyłem drabiny, oparte o mury. Dalej, zobaczyłem palące się domy. Ziron usłyszał tylko, jak mówię:
-Jest źle...

-To na co czekamy? Łap za kuszę, a ja tymczasem pobawię się pastorałem.

Wyciągnąłem miecz, i powiedziałem:
-Na pohybel, skurw*syństwu!-i wyskoczyłem za blanki. Ziron, przetraszony, podbiegł do blanek, i zobaczył mnie, z trzema ostrzami wysuniętymi z nadgarstków, jak zjeżdżałem po murze, ryjąc tymi trzema pazurami. W pewnym momencie, kiedy byłem już pół metra nad murami, odbiłem się od muru, trafiłem jednego z zabójców, w głowę, przeskoczyłem nad nim, ciagle trzymając miecz, i mając nogi w górze, stanąłem na murach, pociągnąłem ręce w przód, i wyrzuciłem zabójce za mury. Dalej, pobiegłem w wir walki, wykonując zgrabne kontry mieczem, zabijając ich ukrytym ostrzem (potrójnym i zwykłym), oraz strącając z drabin. Póki co, szło dobrze...

-Pieprzony asasyn...- mruknąłem pod nosem po czym zszedłem na mur. Używając mocy pastorału skupiłem się na tym, aby przejąć kontrolę nad umysłami najbliższych przeciwników rozkazując im zaatakować innych. Miał to być spory obszar ludzi nad którymi miałem zapanować.

(Pieprzony asasyn...zapamiętam ;D)

Cały obszar udało się wymordowac "własnoręcznie". Widziałeś w oddali Aragorna, który walczył, złączony plecami ze Swoim wujem i Natalią, w stroju Asasyna. Zaraz do nich, przebiła się Gimel. Zaraz jednak, zauważyłeś, że jeden z ludzi "Smoka", topornik, zamachnął się od tyłu na Gimel...

(Ty zawsze odwalisz coś fajnego, a ja jak zwykle muszę za tobą truchtać!)

Nie było czasu na użycie kuszy. Za pomocą pastorału wyobraziłem sobie jak jego moc robi łuk, wybrzuszeniem do góry, a następnie spada na topornika obejmując władzę nad jego umysłem. Miał on bronić od tej pory Gimel. Skupiłem się na tym i spróbowałem uratować ją.

(Pech, trzebabyło byc Asasynem ;D)

Wyobrażałeś sobie całe to zajście, jednak szybko poczułeś cięcie w biodrach. Skuliłeś się, wypuszczając pastorał. Gdy się wyprostowałeś, widziałeś przed Sobą ninję w czarnym stroju, skórzanych zarękawiach i nakolennikach, a także z narzuconą na niego granatową tuniką, przepasaną bordowym pasem. W rękach miał sztylet, którego rekojeści miały zdobienia w kształcie wijących się wokół nich smoków. Wokół lewego przedramienia miał obwiązany łańcuch.
-Witaj Zironie. Dawno się nie widzieliśmy-odezwał się "Smok"

-Omińmy tą gadkę. Możesz się poddać i przeżyć. Ale na początek odwołajmy swoich ludzi, walczmy jeden na jednego. Wódki?- spytałem zerkając na Gimel. Oby przeżyła.

(Łamiesz prawa autorskie! Jutro piszę do CD Projekt!)

"Smok" popatrzył tylko na Ciebie. Chociaż miał na sobie maskę, widziałeś, że jej faktura formuje się w uśmiech. Machnął ręką w przód, i owinął Cię łańcuchem wokół pasa. Następnie przyciągnął do siebie...

(Łoo to wszyscy Polacy do więzienia pójdą za ten tekst!)

-Coś nigdy nie miałem wątpliwości co do twojej orientacji- powiedziałem po czym zamachnął się pięścią w jego głowę. Oczywiście ten się uchyli więc atak skierowany był tak naprawdę w gardło.

Ten jednak odchylił głowę w tył, po czym pociągnął znów do siebie tak, że upadłeś na brzuch. Wtedy, on kopnął Cię z całej siły w plecy, w miejscu klatki piersiowej. Chyba połamał Ci parę żeber. Przyklęknął przy Twojej głowie, po czym szepnął do Ciebie:
-Popatrz, jak umiera Twoja k*rwa!-po czym popatrzył na topornika, który zamachuje się na Gimel. Ta się odwróciła, i gdy topór był już niedaleko jej głowy, z krzykiem wyskoczył Aragorn, który zablokował cios metalową obudową ostrza. Topór jednak, uderzył w kawałek nieosłonięty, lecz na tyle słabo, by Aragorn nie stracił ręki. Przybloku udeerzył pięścią w brzuch. Topornik się zgiął, wtedy, Asasyn użył potrójnego ostrza, atakując od dołu. Topornik się wyprostował, a wtedy Aragorn wyprowadził kopnięcie z półobrotu. Następnie, po otrząśnięciu ręki, ruszył na "Smoka". Wyskoczył, wykonując kopnięcie z półobrotu, potem salto w przód, a potem "rowerek". Po tym, "Smok" uciekł, a Aragorn poszedł, by uwolnic Zirona...

-Dziękuję. Nie idzie nam najlepiej, co? Myślałem... myślałem, że... ech..., że pastorał da radę. Czy... czy może on leczyć, albo wzmacniać?- spytałem wytrzymując ból.

-Nie wiem-powiedział Aragorn, zrzucając łańcuch z murów-Ale zawsze możesz spróbowac-podał Pastorał Zironowi...

Wziąłem pastorał, a następnie wyobraziłem sobie jak jego moc wylecza moje rany, a do tego wzmacnia moje ciało, aby był silniejszy, szybszy i bardziej czujny. Skupiłem się na tym z całej swojej siły umysłu.

Wokół Ciebie pojawiła się złota łuna. Kiedy zniknęła, nie czułeś wbijających się żeber. Aragorn podszedł do Ciebie, mówiąc:
-Skoro się wyleczyłeś, to możesz chyba walczyc?-podał Ci zakrwawioną dłoń(prawą)

Ponownie skupiłem się i wyobraziłem sobie jak Aragorn zdrowieje z ran. Ciekawiło mnie czy wcześniej wzmocniłem się, tak jak zamierzałem. Lekko uścisnąłem dłoń Aragorna po czym powiedziałem.
-Bez kończyn też bym walczył.

Rana na ręku Aragorna uzdrowiła się. Kiedy podałeś mu rękę i mówiłeś do niego, Aragorn położył Ci dłoń na ramieniu, po czym rzekł:
-Wiesz, nigdy nie przypuszczałem, że będę miał tyle wspólnego z Templariuszem-wtedy, Aragorn truchtem pobiegł w stronę walczących

-Ani ja z asasynem- powiedziałem do siebie po czym ruszyłem za nim. Pastorał poszedł w ruch. Skupiłem się i wyobraziłem sobie jak spory, olbrzymi obszar zostaje podporządkowany mojej woli. Mieli przeprowadzać sabotaże wśród tych przeciwników, których moc pastorału nie obejmowała. Czyli taki opanowany miał wysadzić zapasy prochów i zabić jak najwięcej swoich,

Zamiar się udał. Cały oddział był po Twojej stronie. Wysłąłeś ich do sabotażu, któy w większości się udał.

Rozejrzałem się, aby sprawdzić szkody zadane ludziom Smoka oraz szukałem jego samego. Gotów byłem użyć mocy pastorału w razie czego, ale sprawdziłem też jaka jest ich przewaga.

Ludzi przybywało. Nawet jeślibyś tak się skupiał długo, nie pokonałbyś wszystkich...

Ale próbować zawsze można. Wyobraziłem sobie jak coraz więcej ludzi wykonuje sabotaże oraz zabija swoich. Następnie skupiłem się na tym.

Moc ogarnęła tylko okolicznych wojowników. Zaraz po tym, obok Ciebie znalazł się Aragorn, który zabijając wroga ukrytym ostrzem, zapytał Ciebie:
-Czyżby nasz Templariusz nie umiał już walczyc mieczem?-brzmiało jak wyzwanie

-Ale tym tak fajnie się wszystko rozwala... Chcesz spróbować? Ale skoro chcesz zmniejszyć nasze siły, no to do dzieła!- powiedziałem chowając pastorał, a wyciągając miecz. Nie trzeba było długo czekać, aż wrzuciłem się w wir walki siekając na prawo i na lewo.

(Pastorał jest schowany na plecach jak włócznia)

Aragorn nie zamierzał zostawac z tyłu. Zabijał przeciwników, mieszając ataki różnymi broniami. Nagle, Aragorn krzyknął:
-Tam!
Spojrzałeś w dół. Do powozu wchodził "Smok", trzymając kogoś za zakładnika. To była Gimel! Krzyczała strasznie. Ale zaraz do powozu wszedł pachołek, prowadzą Natalię! Wasze kobiety w niebezpieczeństwie. Aragorn bez zastanowienia rzucił się w dół. Kiedy już prawie uderzył o ziemię, otworzył swój plecak, rozwijając skrzydła, na których poszybował do powozu. Nie doleciał jednak, gdyż powóz odjechał, a za nim wóz bojowy z karabinem rurkowym. Aragorn rozbił się o ziemię, parę metrów od kwatery. Ludzie "Smoka" przegrali, jednak "Smok" uciekł...

-Zebrać rzeczy, pochować naszych, wyleczyć rany, ludzi Smoka na stos!- powiedziałem, aby sprawdzić co z Aragornem. Spadł w końcu z nie byle jakiej wysokości.
-Nic ci nie jest? Trzeba za nimi ruszyć!

Aragorn wstał, tzymając się za lewą rękę. Miał dwie rany postrzałowe: w prawej piersi i pod lewym żebrem
-Nic...Musimy je ratowac! Konia!-krzyknął Aragorn. Kiedy Asasyn przyprowadził konia, Aragorn  na niego wsiadł...

-Daleko tak nie zajedziesz. Czekaj!- powiedział po czym kazałem przyprowadzić mi konia, po czym wziął pastorał i wyobraziłem sobie jak kule same wychodzą z ran Aragorna, a następnie komórki oraz tkanka regenerują się tak jakby asasyn wcale nie został ranny. Skupiłem się na tym z całych sił.

Udało Ci się. Teraz mogliście jechac. Jednak usłyszeliście za sobą tęten kopyt. Odwróciliście się i zobaczyliście wuja Aragorna i Ahima. Ten drugi spytał:
-To jedziemy?

-Ruszajmy. Nie mamy czasu!- powiedziałem wskakując na konia po czym pierwszy ruszyłem galopem za Smokiem.

Aragorn spiął konia. Za nim jego wuj i Ahim. Ruszyli równym tempem za Zironem...

(Dalej pisz w Atenach)