Przepełnione, paryskie ulice. Chodzą nimi eleganccy panowie, i piękne panie! Każdy mężczyzna powinien tu uważac, od oglądania się, może mu urwac kark...

-Co by go sprowadzało w samo serce Francji?- spytałem idąc za resztą. W rękach dzierżyłem złączone FE. Aż ciekaw byłem, co za moc obecnie trzymam. Ale miecz też trochę rdzewieje już w tej pochwie, a póki co, żadnej okazji do użycia go nie było.

-Mamy powody aby myślec, że będzie kontynuował dzieło swego mistrza. Mówiąc krótko, byc może planuje...-mówił Aragorn, gdy przerwał mu nabuzowany Koragis:
-Chce zarżnąc paniczyka w koronie! Idziemy!-krzyknął i poszedł dalej. Musiał mocno przeżyc śmierc Ivo...

-Jak chcemy ochronić przed tym króla? I czy tobie to Aragorn zbytnio nie przeszkodzi? Bądź co bądź, pomagasz Anglii na tej wojnie.

-Ziron, teraz ranga urosła do maksimum. Wojna wojną, ale królobójstwo to inna sprawa. A jako Asasyn mam obowiązek walczyc z wrogami ludzkości...

-Z tego co mówiłeś, to od pięciu lat nie kontaktowałeś się z Zakonem więc chyba nie należysz zbytnio do niego. Ale choćby do tego króla.

(Gadasz jak wiedźmin ;D)

(Akurat efekt niezamierzony ;D)

-Czas swoją drogą, ale Asasynem zostaje się do końca. A teraz w drogę, idziemy za Koragisem. Z tego co wiem, chciał iśc do karczmy...-poszliście za nim do karczmy

(Pisz dalej w karczmie)

-Nie prościej było prosić o audiencje albo przekraść się? Mogliśmy też użyć Fragmentów. W sumie to oni nam nie pozwolą tam wejść- powiedziałem do Aragorna idąc za strażnikami i Koragisem.

-Kiedy podróżowałem z nimi, gdy byłem najemnikiem, robił parę razy takie rzeczy. Niby wygląda na zwykłego zawadiakę, z bezrozumnym spojrzeniem, potrafiącym się jedynie bic, ale wygrał ze mną parę razy w pewną arabską grę, nazywaną szachami...O, już jesteśmy pod zamkiem...

(Pisz w zamku, please)

Saaert, zjawił się po długiej podróży na ulicach Paryża, stolicy jakże wielkiego i pięknego kraju - Francji.
Szedł przed siebie, ze zdjętym kapturem(LOL), przepychając się między mieszkańcami miasta. 
Zaczęło padać.

Przeciskałęś się, jednak ludzi było multum. W pewnym momencie, zobaczyłęś na dachu rycerza w czarnej zbroi, z hełmem z przyłbicą i skrzydłami po bokach hełmu. Przetarłeś oczy, a jego już nie było. Dziwne. Zrobiłeś parę kroków, gdy nagle z dachu ktoś zeskoczył. Wpadł na Ciebie, zrobiliście da przewroty, po czym, osoba będąca na górze, pobiegła dalej. Postac była ubrana jak asasyn...

- Ahh! - krzyknął Saaert, wstając i zaczął biec za tajemniczą postacią. Wydawało się to strasznie podejrzane.
Bieg utrudniali przechodni i żebracy.

Asasyn przed Tobą gonił czarnego rycerza. Jeden i drugi wskoczyli na budynki i biegli coraz dalej. Z ukrycia zobaczyłeś, jak byli na skraju dachu. Rycerz był przy krawędzi, a Asasyn trzymał go na dystans mieczem. Rycerz tylko skoczył do tyłu, a Asasyn został, patrząc jak leci w dół. Nie zobaczyłeś, czy rycerz zginął...

Saaerta bardziej interesował jednak asasyn. Podszedł na bezpieczną odległość od wojownika.
- Kim jesteś? - zapytał, trzymając dłoń na sztylecie.

Asasyn podniósł ręce do góry. Odwrócił się. Nawet spod kaptura poznałeś, że to Aragorn. Pytanie tylko, czy on poznał Ciebie. Nie widzieliście się ponad pięc lat...

Saaert zachichotał, wyciągnął sztylet, na którym trzymał dłoń  i rzucił nim pod nogi Aragorna.
- Witaj, stary przyjacielu. Co robisz w Paryżu? - zapytał asasyn uśmiechając się przy tym.

Aragorn popatrzył na Ciebie dziwnie, po czym założył na siebie ręce i powiedział:
-Kiedy spotkaliśmy się w Konstantynopolu, pięc lat temu, nie byłeś taki życzliwy...-
byłeś trochę skołowany. Aragorn kiedyś był...inny... Jednak, po chwili się uśmiechnął, rozłożył ręce i powiedział:
-...Co nie znaczy, że nie jest mi Ciebie miło widziec. Co do moich interesów, chciałem złapac tego skurwiela, ale skoczył...

Saaert również rozłożył ręce i uścisnął przyjaciela. Po jego policzku popłynęła łza.
- Jestem debilem. Zostawiłem na tak długo najlepszego przyjaciela - powiedział Saaert, wzdychając. - A jak tam życie prywatne?

-Dobrze. Pamiętasz Natalię? Zamieszkaliśmy razem i mamy dzieci: chłopca i dziewczynkę. Ale musiałem ich zostawic, wojna. Chodź, opowiem Ci wszystko po drodze...-Aragorn pobiegł i zręcznie zeskoczył z budynków...

Saaert nie mógł uwierzyć w to co słyszał - Aragorn ma dzieci. No... Ale to było do przewidzenia :)
Nie czekając długo zeskoczył za przyjacielem i dołączył do niego.
- Opowiadaj

-Od czasu, kiedy się nie widzieliśmy, udało mi się pokonac popleczników "Smoka", a na końcu, jego samego. Pomógł mi w tym Ziron, Templariusz, którego poznaliśmy w Pekinie. Kiedy z nim skończyliśmy, rozeszliśmy się. Ja udałem się do Tivoli, z moją Natalią, a Ziron ze swoją Gimel. PO pięciu latach, wezwano nas na wojnę: mnie po stronie Anglii, a Zirona, Francji. Jednak obóz Francuzów został zniszczony przez Avisa, tego rycerza, którego goniłem. Teraz, próbował zamordowac króla, a le udało nam się go ocalic. uciekł. Ja miałem go gonic, a Ziron i Koragis, najemnik, zostali, by chronic króla. A teraz, spotkałem Ciebie...-Aragorn stanął, i zaczął sie wpatrywac na wysoką wieżę kościelną...

Saaerta na samą myśl o znajomości asasyna z templariuszem czuł się nieswojo. Ale siedział cicho.
- U mnie działo się nic. Chyba straciłem połowę życia na bezsensownym zabijaniu i chodzeniu w kapturze. Czasem myślę, czy tego nie rzucić... - przerwał, gdyż też spojrzał się na wieże. - o co ci chodzi?

-Możeby sprawdzic, czy nie straciłeś umiejętności?-Aragorn wbiegł na murek i zaczął się wspinac po wieży...

Saaert nie czekając długo wskoczył na murek za Aragornem i zaczął się wspinać.
- Dobry jesteś. - powiedział asasyn widząc koło siebie przyjaciela.

-Starośc mi służy-uśmiechnął się i zaraz z nadgarstków wysunęło się potrójne ostrze, które ułatwiało mu wspinaczkę...

- Ale wynalazek. - zażartował Saaert i przyspieszył wspinaczkę.  najbliższa belka była wysoko nad nim, więc wykonał długi skok w górę i złapał się jej z trudem.

Mimo wszystko, Aragorn był wyżej. Wszedł już na samą górę. Kiedy prawie wszedłeś, podał Ci rękę...

Asasyn złapał rękę przyjaciela i podciągnął się na górę. Po chwili poklepał Aragorna po plecach i zaczął podziwiać wygląd Paryża...

-Eh, trochę sie zdyszałem. Jednak starośc nie radośc!-Aragorn przysiadł pod szpicem dachu wieży, i zaczął się śmiac. Nie myślał wtedy o pościgu za Avisem, tylko o spotkaniu z przyjacielem...

- Nie jesteś star. Masz tylko 35 lat. - powiedział Saaert widząc w oddali jakiegoś asasyna w czerni.
,,Czy to... Nie, ma mam nadzieję, że nie. Nie tutaj...'' - pomyślał Faral. Na jego twarzy widniał to uśmiech, to wyraz strachu.

Aragorn wstał, podszedł do przyjaciela, położył mu dłoń na ramieniu i powiedział:
-Paryż to malownicze miasto. Podejrzewam, że za jakieś 500 lat, ludzie nazwą go "Miastem Miłości"... Ziron pewnie się martwi, muszę już uciekac....

Saaert również wstał. Jemu też się spieszyło.
- Do zobaczenia przyjacielu.
Po tych słowach Faral wykonał skok wiary i wylądował głęboko w sianie. Potem po drabince, ukrywając się przed wzrokiem Aragorna, wszedł na dach i ruszył po cichu za postacią w czerni.
W głowie asasyna były tylko przekleństwa.

Aragorn popatrzył, jak przyjaciel odchodzi. Został tak przez chwilę, po czym powiedział szeptem:
-Ben trovato, Filix-i odszedł spokojnym krokiem. Wykonał skok wiary, i udał się do Zirona...

Postać W Czerni stanęła na samej krawędzi budynku. Szykowała się na skok na sąsiednią budowlę, ale stała w miejscu i wsłuchała się w korki Saaerta.
- Witaj, Faral. - powiedziała postać nie odwracając się w stronę asasyna.
- Co robisz w Paryżu?
- Załatwiam interesy.
- Jakie?
- Srakie, k....
Postać po chwili odwróciła się. Była w kapturze. Co zrobi....
(ar, napisz, ta postać jest NIBY agresywnie nastawiona i nie lubi odpowiadać na pytania.)

(Jeśli już piszesz mój nick, Filixie, to proszę, pisz go z dużej. Dziękuję ;D)

Postac miała dłoń w płaszczu. Byc może miała tam broń... Asasyn powiedział:
-No, to może teraz ty wyjaśnisz okoliczności swojego pobytu w Paryżu?

- Uważasz, że powiem ci po co zjawiłem się tutaj? Nie mam tyle czasu, Różo. Jak tam twój syn się chowa?
Saaert rozciągnął mięśnie i przyjrzał się lepiej kobiecie.

(Kurde, zwykle to ja tworzyłem postaci, i wiedziałem, o co chodzi. Teraz jakoś dziwnie...

I zajebiście...)

-Mój? Dobrze. A ty dalej jesteś starym kawalerem, czy znalazłeś kogoś, kto z Tobą wytrzyma?

(he he :D)

- Pie*rz się. - odwarknął asasyn. - Dorabiasz jako bandyta, bo chłopa nie masz i jeszcze nawet pewnie nie wiesz z kim masz syna!
Grymas jej twarzy zrobił się nagle straszny.

Zrobiła krok do przodu i patrząc na Ciebie swoim strasznym wzrokiem, odrzekła:
-Bandyta, który rozłupie Ci Twój zakuty łeb w dwie sekundy!

- Udajesz, że jesteś twarda. Tak naprawdę tylko udajesz.
- Masz rację - jęknęła Róża, rzucając nóż na podłoże.

Spojrzała na Ciebie:
-To czego ode mnie chcesz?

- Chciałem cię zobaczyć. - odpowiedział asasyn uśmiechając się kącikami ust.

-I to wszystko? Nie wierzę, byś nie miał u mnie interesu...-Róża założyła ręce na piersiach...

- Racja, mam pytanie.... Kiedy nasz kolejny numerek? - zachichotał Saaert, a Róża uderzyła go z liścia.
- Jesteś takim samym ciotą jakim byłeś wcześniej...

Róża odwróciła się, i patrząc na chodzących ludzi, zapytała:
-To czego chcesz?

- Chciałem pogadać - spoważniał asasyn. - 3 lata cię nie widziałem, aż w końcu dowiedziałem się, że jesteś tutaj.

-I przybyłeś tylko po to, by ze mną pogadac ?-odwróciła się, podeszła do Ciebie i z lekkim uśmiechem zadała pytanie...

- Tak... Czas robi swoje, a ja nie przestałem o tobie myśleć...

(No zaraz się pożygam ;D)

Ta uśmiechnęła się do Ciebie i powiedziała:
-To...chcesz, abym zajęła się Tobą jak za dawnych lat?...

(A to rzygaj, nie będę patrzył ;D)

- Nie... Masz syna, to duży obowiązek i wydatek... - powiedział Saaert, po czym sięgnął do plecaka. - Proszę, to dla ciebie... - dodał, wręczając Róży 2000 denarów i 500 florenów.
- Nie musiałeś... - powiedziała, przybliżając się do ucha i szepcąc asasynowi pewną tajemnicę.
Saaert zbladł cały.

Przywiązała sobie sakiewkę do pasa. Zrobiła to takim wdzięcznym ruchem. Powiedziała do Ciebie:
-No, ale obowiązek nagli. Jeszcze sie zobaczymy?

Saaert tylko pokiwał głową. Był zbyt oszołomiony i zaskoczony, by mógł mówić.
Róża, bardzo zgrabnie, zeskoczyła z dachu.
Asasyn z wrażenia usiadł i zaczął myśleć...
(odpisz mi coś jeszcze i przenoszę się w inne miejsce)

...zaczął myślec o tym, że przecież po coś jeszcze tu przybył. Szybko wstał, zeskoczył z dachu i udał się...

(Jak za starych lat ;D)

.. do katedry Notre Dame.

Przybyłem do Francji. Właściwie nie wiem czego szukałem. Mając na sobie szaty i maskę wiedziałem, że nie rozpozna mnie byle kto. Postanowiłem poszukać jakiegoś miejsca na chociaż jedną noc. Znałem dobrze francuski z moja sakiewka była pełna. W sumie nie wiele pracowałem z ostrzami, które miałem umieszczone w rękawie, ale mój miecz był gotów do akcji.

Postanowiłeś poszukać czegokolwiek... W sumie, lepsze to, niż mieszkać na ulicy... Zapukałeś do przypadkowych drzwi. Kiedy człowiek w nich, zobaczył Cie, od razu wciągnął Cię do srodka. Podał Ci dłoń, po czym powiedział:
-Witaj, Bracie w sprawie. Co Cię do mnie sprowadza?

- Opuściłem swój kraj w poszukiwaniu spokoju, jakiegoś powołania, na które skazała mnie rodzina. Nie jestem żadnym naciągaczem, po prostu chcę w jakiś sposób zmienić swoje samotne życie, aby kręciło się ono wokół większego powołania...

-Zatem, trafiłeś w dobre miejsce... Mogę pomóc swojemu współbratu...-pokazał spod rękawa ukryte ostrze....
-Ale wybacz mój brak manier. René Duguay-Trouin. Miło poznać, Panie...-Asasyn podał Ci ręke

- Mówią na mnie Ghost - odpowiedziałem uściskiem dłoni - mówiąc szczerze jestem nowy, z notatek mojego ojca dowiedziałem się, że Zakon może mi pomóc. Nie jestem w temacie o co chodzi, przeczytałem tylko o wojnie Asasynów z Templariuszami. Chciałbym nauczyć się perfekcyjnie dbać o siebie i o swoich bliskich. Dlatego poszukuje członków Zakonu, którzy mi w tym jakoś pomogą... Czy we Francji mogę liczyć na jakieś wskazówki od Was?

-Możesz liczyć na pomoc całego Bractwa... Ale jeśli chodzi o mnie, jestem tu tylko przejazdem. Król prosił mnie o poprowadzenie jego floty w obronie kraju... Czy miałeś kiedyś do czynienia z żeglugą?-zapytał Cię

- Kiedyś nawet mnie to interesowało, ale gdy mój ojciec zmarł kompletnie przestało mi zależeć na jakiejkolwiek żegludze, może z odpowiednim nauczycielem mógłbym przypomnieć sobie co nieco.

-W takim razie, zostaniesz moim pomocnikiem.... Pod francuską banderą, nauczysz się wiele pożytecznych rzeczy.... Także, rozgość się u mnie, a jutro zaczynamy Twoją przygodę z żeglugą...-Rene poszedł schodami na górę...

Wiele ze sobą nie miałem. Wyłożyłem wszystkie rzeczy na biurko łącznie z maską, poszedłem wziąć prysznic a potem przespać się. Z niecierpliwością czekałem na następny dzień.

(Wow, prysznic w XVIII wieku.... Ale futurystycznie :D)

Wstałeś następnego dnia. Rene już siedział i czekał na Ciebie
-O, już wstałeś? Dosyć wcześnie. Dobrze, żeglarz musi być gotowy na wszystko... Zwłaszcza żeglarz wojenny... Zjedz coś, i wyruszamy...

( http://skarbykultury.pl/wydarzenia/wp-c … a-3a-k.jpg )

Zjadłem w sumie niewiele, posolona kromka chleba popita mlekiem wystarczyła jako śniadanie.
- Jestem gotów jak nigdy, wyruszajmy jak najszybciej! - poprawiłem ukryte ostrze pod rękawem, które trochę sprawiało mi dyskomfort, nie byłem jeszcze przyzwyczajony do posiadania tej broni.

Wyszliście na zewnątrz. Paryż żył już od najwcześniejszych godzin
-Ach, Paryż! Te brukowane ulice pełne kupców... I te lekko zabrudzone doki pełne pijanych żeglarzy.... Żyć nie umierać... A ty, mówiłeś, skąd przybywasz?

- Przybywam z Anglii, szarego kraju, pełnego chmur, deszczu i smutnych oraz samolubnych ludzi. Uwierz mi, nic ciekawego. Wyjazd był dla mnie szansą oderwania się od codziennej szarości świata, dlatego wybrałem taki kraj jak Francja - jest pięknie.

-A i owszem.... Zanim dojdziemy do mojego statku, zapoznajmy sie lepiej.... W koncu, bedziemy żeglować tygodniami.... Jak trafiłeś do Bractwa?

- Nie jestem w ogóle pewien czy należę do Bractwa.. To jak otrzymałem szaty i broń wiąże się z długą historią mojej rodziny. Z notatek ojca wyczytałem, ze on należał do Asasynów i że ja miałem być kolejnym z nich, niestety mój ojciec nie dożył tego dnia... Teraz szukam więcej poszlak na ten temat. Słyszałem, że Asasyni są praktycznie w każdym miejscu na świecie, dlatego wyruszyłem do Francji w ich poszukiwaniu. Mam nadzieję, że z czasem dowiem się czegoś więcej na Wasz temat... Ojciec przygotowywał mnie do dnia, w którym założę kaptur i z ukrytym ostrzem będę walczył z Templariuszami. A propos, mógłbyś mi opowiedzieć więcej o Templariuszach?

-Prawdę mówiąc, ostatnimi laty odciąłem sie z lekka od problemów Bractwa... W każdym razie, pewnie wiesz, ze nasze grupy walczą ze sobą od tysiecy lat... Obydwie formacje mówią, ze dla pokoju.... Różnica jest jednak zasadnicza... My wierzymy, że ludzie muszą być wolni, podczas gdy Templariusze chcą podporządkować wole ludzi swoim rządom... W dużym skrócie...

- Po tym co przeżyłem w dzieciństwie i co przeżyła moja rodzina nie życzę nikomu niewoli. To chyba najgorsze co może się przytrafić młodej osobie chcącej rozwijać się i wyjść na ludzi... Czy Asasyni dużo podróżują?

-Zasadniczo: nie, tylko po obrębie danego kraju... Widzisz, nasza siatka jest na tyle rozbudowana, że Asasyni są przypisani do konkretnego kraju... Ale ja jestem.... Specyficzny. Widziałem wiele ciekawych rzeczy, będąc w Indiach Zachodnich... Ze mną, trochę zobaczysz...

- To bardzo dobrze, w swojej karierze sporo czasu spędziłem w Afryce, reszta na łodzi. Trochę zwiedzania i nauki na pewno się przyda, aby zapomnieć o starych sprawach.

-Oczywiście... O, proszę, oto jest... Duma Judyty.... Mój okręt...-ujrzałeś przed sobą bryg, całkiem solidny, może parę desek odstawało. Jego żagle były w kolorze bieli wpadającej w złoto.... Galion był w kształcie pół nagiej kobiety, z mieczem trzymanym przy ciele....
-Moja duma... Wiele razem przeszliśmy.... Judyta... Znasz tą opowieść z Biblii, prawda?-zapytał, wchodząc na okręt

Lekko wahając się odpowiedziałem:
- Tak, oczywiście - próbując odwrócić uwagę od mojej lekkiej niewiedzy dodałem - jestem zachwycony Twym okrętem, piękny.
Wszedłem na statek.
- Widzę, że dość dobrze Ci się powodzi, skoro potrafisz utrzymać to wszystko.

-Król francuski dobrze płaci...-podeszliście do steru. Rene złapał go z wielkim uczuciem.... Krzyknął coś do marynarzy.... Wypłynęliście. Zaraz po oddaleniu się od portu, zaczął:
-Wracając do Judyty, była to przywódczyni miasta, które zaatakowała armia, pod wodzą wielkiego Holofermesa.... Judyta, zakradła sie do obozu, i uwiodła go ciałem.... Kiedy ten, odszedł odsapnąć po stosunku, Judyta odcięła mu głowę, zatknęła na mur, a napastnicy sie poddali... Dlatego ten statek to Duma Judyty.... Piękny w kształtach, a zarazem zabójczy...

- Ciekawa historia. Mam nadzieję, że załoga jest równie waleczna jak Judyta. Mam do Ciebie jeszcze pewną prośbę, mógłbyś nauczyć mnie używać tego - z rękawa wysunęło się niezgrabnie ukryte ostrze - dostałem to po ojcu i nie za bardzo potrafię walczyć taką bronią. Ty jako wyszkolony Asasyn na pewno wiesz jak działa.

Spojrzał na ostrze, po czym jemu także z rękawa wysunęło się ostrze. Schował ostrze, i łapiąc wolną ręką powoli ster, powiedział:
-Aye.... Jak najbardziej, potrafię.... Cóż, nauczę Cię, ale najpierw, musisz podszkolić się w żegludze.... O, tam stoi mój kwatermistrz z żeglarzami... Zagadaj do nich...-powiedział Rene, wskazując na ludzi, stojących przy burcie, po prawej stronie. Pili coś, najpewniej rum, i śpiewali znaną szantę "Randy Dandy"...

Bez słowa odszedłem od Asasyna i spokojnym krokiem zmierzyłem ku bandzie pijącej rum.
- Który z Was to kwatermistrz? Podobno mam do niego zagadać, mam podszkolić się w żegludze, pomożecie?

Jeden z żeglarzy, Azjata, podał kufel rumu jednemu z przyjaciół. Splótł ręce na piersiach, po czym powiedział:
-To ja. Mui Lang, do usług... Choć za mną....-podszedł do klapy w pokładzie, otworzył ją, i zszedł na dół....

Ściągnąłem kaptur z głowy i wszedłem za nim pod pokład.
- Nie macie tu wielu luksusów, ale z tego co widzę nie przeszkadza to w życiu codziennym - próbowałem w jakiś sposób zaprzyjaźnić się z Azjatą.

-Cóż, za czasów pirackich nie mieliśmy lekko, ale od czasu, kiedy jesteśmy w marynarce, nie jest źle...-Azjata wszedł do kącika, po czym wyjął szczotkę i wiadro. Uśmiechnął się szyderczo, po czym powiedział:
-Jak każdy, zaczynasz od zera. Witaj na pokłądzie, majtku...-podał Ci przedmioty, po czym odszedł. Przed drabiną, prowadzącą na pokład, powiedział:
-Pokład ma lśnić...-i wszedł po drabinie...

Lekko zdziwiony całą sytuacją rzuciłem wiadrem, po czym powiedziałem sam do siebie:
- Nie po to od trzynastego roku życia służyłem w wojskach Brytyjskich, żeby teraz sprzątać pokład... - niechętnie podniosłem wiadro oraz szczotkę i wyszedłem na górny pokład. Chciałem zacząć od miejsca, w którym najmniej będzie mnie widać. Ściągnąłem swój płaszcz i położyłem w jakieś suche i bezpieczne miejsce. Bardzo powoli zacząłem szorować pokład, lecz nie przykładałem do tego zbyt wiele chęci, byłem zawiedziony swoim pierwszym zadaniem...

Nadszedł zmrok. Slyszałeś śpiewy szant innych z załogi... Ty myłeś pokład. Podszedł do Ciebie Mui, pytając:
-Jak szorowanie?

- Nie ukrywam, że nie przywykłem do takiej pracy, będąc w wojsku raczej stałem dość wysoko, no ale nie jestem u siebie. Muszę się dostosować... - przetarłem czoło z potu - W sumie nie poszło mi chyba tak źle jak na pierwszy dzień - Spojrzałem na wyczyszczoną powierzchnie - Zawsze mogło być jednak lepiej...

Azjata uśmiechnął się... Poklepał Cię po ramieniu, po czym powiedział:
-Poszło CI dobrze, ale po Twoim wygladzie widać, ze nie jesteś stworzony do szorowania... Dobra, czas Cię czegoś nauczyć.... W waszym wojsku używają tego?-zapytał, podając Ci pistolet skałkowy

Wziąłem pistolet w dłoń, zręcznie nim zażąglowałem i wycelowałem w powietrze.
- Trochę używałem takiej broni, ale miałem rok przerwy, mały trening by się przydał, w Anglii mieliśmy mniej solidną broń, może dlatego, że była robiona masowo - Przyglądałem się broni - tak czy owak kilku czarnoskórych mężczyzn zginęło od kul wystrzelonych z mojej broni w Afryce.

-Dobra rada dla początkujacego: nie chwal się tym, ze zastrzeliłeś paru czarnych.... Dla wielu z nich, tu jest nowy dom, miejsce zapomnienia od dawnych trosk....Dobra, widzisz tą kaczkę? Zestrzel ją....-kaczka wzbijała sie do lotu....

Zwinnie odwróciłem się, wycelowałem i bez zastanowienia wystrzeliłem w kaczkę, która już wzbijała się do lotu - jej ciało padło na pokład łodzi:
- Wystarczy? - pewny siebie spojrzałem na członka załogi.

Azjata spojrzał na Ciebie. Z podziwem, ale bez zaskoczenia. Poklepał Cię po ramieniu, po czym powiedział:
-Będziesz nam bardzo przydatny! Choć, teraz zobaczymy, jak wywijasz pięściami...-podeszliscie do kręgu marynarzy, po czym azjata zdjął górną część ubrania. Stał w pozycji bojowej...

- Mamy ze sobą walczyć? Czy to na pewno dobry pomysł? - Byłem dość mocno zaskoczony.

-Na pięści... Nie bój sie, kocie, potraktuję Cię ulgowo...-Azjata sie uśmiechnął. Za nim śmiechem ryknął cały krąg...

Nie byłem przekonany do tego pomysłu ale nie mogłem pokazać swojej słabości. Przyjąłem postawę gotową do walki i z nadzieją, że będzie dobrze przystąpiłem do pojedynku.

Chwilę krążyliście w koło... Po chwili, Azjata zrobił szybki krok do przodu i próbował uderzyć prostym ciosem w nos...

Starałem się zrobić unik odsuwając jedną nogę w tył, jednocześnie odtrącające jego pięść. Przeciwnik był teraz dość mocno odsłonięty, więc sam postanowiłem wymierzyć cios w jego brzuch.

Zamiar w pełni się udał. Azjata ciosem w brzuch stracił na chwilę gardę... Wystarczającą chwilę, by znów zaatakować...

Nie tracąc ani sekundy wziąłem większy zamach i wymierzyłem kolejny cios tym razem w szczękę. Przeciwnik musiał być jeszcze na chwilę odsłonięty, więc postanowiłem dodać jeszcze uderzenie piętą w jego stopę. Dołożyłem jeszcze kolano w brzuch, które zgięło Azjatę w pół, następnie chwyciłem jego szyję i rzuciłem się na plecy, mając jego głowę lekko wysuniętą za siebie i uderzając nią o drewniane podłoże. DDT.

Wszyscy milczeli... Chwila, w której pokonałeś przeciwnika był naprawdę krótka... Azjata wstał  po chwili uśmiechniety, po czym powiedział:
-Bijesz równie mocno, jak dobrego masz cela.... Nadasz się do Naszej załogi... Chodż, idziemy pić...-marynarze podstawili jedną wielką skrzynię i parę mniejszych.... Zaczęliście pić rum...

Byłem z siebie niesamowicie dumny, miałem ochotę krzyczeć z radości, że zostałem uznany przez załogę, lecz nie chciałem im tego pokazać. Chcę pozostać twardy, nie pokazywać żadnych emocji. Zadowolony przystąpiłem do picia rumu, aczkolwiek starałem się pić mocny trunek z umiarem, żeby za bardzo nie "nawalić".

Było wesoło. Picie, różnego rodzaju zawody, śpiewanie szant, aż nagle.... Czarno. Obudziłeś się rano na deskach pokładu, obok Ciebie reszta kompanów...  Słońce potwornie Ci przeszkadzało...

Lekko zdziwiony całą sytuacją przetarłem oczy.
- Wiedziałem, żeby nie przesadzać.. - mruknąłem sam do siebie. Nałożyłem na głowę kaptur i oparłem się o najbliższą beczkę, cokolwiek co było blisko. Starałem się znaleźć wzrokiem pozostałych.

Twoi kompanii leżeli losowo porozrzucani po pokładzie... Azjata leżał na prowizorycznym stole...

Wstałem, powoli i spokojnie, ponieważ głowa bolała dość mocno. Podszedłem do Azjaty i podparłem się o stół, na którym leżał.
- No to nieźle nam poszło - Dodałem w jego stronę z uśmiechem. Próbowałem dojść do siebie i znaleźć trochę wody do picia.

Azjata po chwili otworzył oczy. Przetarł je ramieniem, po czym zapytał:
-Co?

- Widzę przyjacielu, że potrzebujesz chwili - podniosłem butelkę, która leżała obok, spojrzałem do środka ale niestety zobaczyłem tylko dno - Każde Wasze balowanie się tak kończy? - Zapytałem, po czym wstałem, aby rozejrzeć się za jakąś kolejną butelkę, w mojej nadziei wypełnionej wodą.

-Cholera.... Za każdym razem, kiedy witamy nowego.... Rene się wkurwi...-Azjata powoli podparł sie ręką, aby wstać...

- Może da radę się pozbierać na szybko? - zapytałem ze zwątpieniem.

-Raczej nie...-usłyszałeś znany CI już głos od strony kajuty kapitańskiej.... Stał tam Rene, tym razem, ubrany jak kapitan. Długi, granatowy płaszcz, i trikorn tego samego koloru z czerwonym piórem...

- Może da rade wszystko wyjaśnić? - zapytałem - Po prostu... Reszta załogi bardzo miło mnie przywitała i tak wyszło...

Rene uśmiechnął się. Powiedział:
-Wiem... Zawsze witają nowych i myślą, że nic nie wiem... Kiedy dojdziesz do siebie, mam dla Ciebie zadanie... A Wy do roboty!-poszedł do swojej kajuty...

Postanowiłem nie zwlekać, chwyciłem jakąś butelkę z wodą, napiłem się trochę a potem obmyłem twarz. Ruszyłem do kapitana, nie mogłem się doczekać jakie zadanie na mnie czeka.

Rene siedział za swoim biurkiem. Nogi miał na wcześniej wspomnianym meblu, nie bawił się w oficjalność. Powiedział do Ciebie:
-Miałeś kiedykolwiek do czynienia z abordażem?

- Atakowałem Afrykańskie wioski, w pewnym momencie mogło być nawet podobnie do abordażu, lecz wszystko odbywało się na lądzie. Jeżeli już przeniosę się na drugi statek nie powinno być problemu. Wydaje mi się, że władam mieczem właściwie, aby pokonać kilku majtków w walce - byłem dość pewny siebie, nie chciałem pokazać, że czegokolwiek się obawiam.

-To dobrze. Dostaliśmy list kaperski na angielski statek handlowy "Sir Edward" Nie musze mówić, iż król nie chce się dzielić rynkiem zbytu... Powinieneś sobie poradzić... Idź szykować pistolety i szpadę...

Nie zwlekając ukłoniłem się jak przystało na kulturalną osobę i wyszedłem. Przygotowałem swoje pistolety, oraz pierwszy raz od jakiegoś czasu spojrzałem na blask słońca odbijającego się w mej szpadzie. Wziąłem sobie jeszcze jedną, która leżała gdzieś w składzie na statku. Byłem gotowy jak nigdy.

Rene przyszedł do Was, gdy byliście gotowi. Zaczął mówić:
-Bracia! Kompanii! Wiem, ze czasy są ciężkie, i aby zarobić na życie trzeba nie lada wysiłku... Ale dziś jest nasz dzień! Ten statek będzie dla nas wypłatą! Ciepłem, obiadem, dostatkiem w domu... Więc, jesteście ze mną?!-żeglarze krzyknęli naraz radosnym krzykiem...

Nie krzyczałem, nigdy nie byłem zbyt żywiołową osobą, zamknięty w sobie, myśląc nad każdym kolejnym zagraniem. Wiedziałem, że to dla mnie wielka szansa, aby się pokazać. Poprawiłem rękaw, czekałem na dalsze wydarzenia.

Za chwilę, na horyzoncie zamigotał mały obiekt... Wasz okręt. Rene krzyknął:
-Dobra! Co dziesiąty do dział, reszta brać broń i szykować się do abordażu!-kapitan wyciągnął zza pasa szablę

Nie zawahałem się ani sekundy, po czym wyciągnąłem obie szable, które miałem przy sobie, stanąłem przy jednym z dział, do którego podszedł człowiek załogi, wszyscy byli gotowi do walki. Czułem w sercu, że to moja szansa, aby się pokazać. Czekałem na odpowiedni moment, żeby ruszyć do natarcia.

Statek był od Was oddalony, na oko, 50 metrów. Wystrzeliła salwa... Ze statku buchnął ogień... Zarzuciliście liny z hakami i przyciągaliście statek... Można już było wskoczyć...